നജീബിന്റെ തിരോധാനം രണ്ടാഴ്ച പിന്നിട്ടിട്ടും ഡെൽഹി പോലീസ് അനാസ്ഥ തുടരുന്നു

Thursday, 27 October 2016

27-10-2016
നജീബിന്റെ തിരോധാനം  രണ്ടാഴ്ച പിന്നിട്ടിട്ടും  ഡെൽഹി പോലീസ് അനാസ്ഥ തുടരുന്നു
ജെ എൻ യു എസ് യു പ്രസിഡന്റ് മോഹിത് കെ പാണ്ഡേയുടെ ഫേസ് ബുക്ക് സന്ദേശം
#JusticeforNajeeb
#BringBackNajeeb
നജീബ് അപ്രത്യക്ഷനായിട്ട് രണ്ടാഴ്ചയായിട്ടും പോലീസിന്റെ ഭാഗത്ത് ഗുരുതരമായ അനാസ്ഥ തുടരുകയാണ്. പ്രാഥമികമായും സംശയമുള്ള ആരെയും പോലീസ് ചോദ്യം ചെയ്യുകയോ കസ്റ്റഡിയിൽ എടുക്കുകയോ ചെയ്തില്ല; അവരുടെ ഫോൺകാളുകളുടെ വിവരങ്ങൾ പരിശോധിച്ചില്ല. വൃക്ഷങ്ങളും കാടുകളും ധാരാളമുള്ള വിശാലമായ ജെ എൻ യു സർവ്വകലാശാലാ വളപ്പിൽ പോലീസ് ഇതേവരെയും തിരച്ചിൽ നടത്തിയില്ല, അകത്തേക്ക് വന്നതും പോയതുമായ വാഹനങ്ങളുടെ നമ്പർ രേഖപ്പെടുത്തുന്ന രജിസ്റ്റർ പരിശോധിച്ചില്ല, മെട്രോ ഫുട്ടേജ് പരിശോധിച്ചില്ല-
എന്തുകൊണ്ട് ഇങ്ങിനെയൊരു അനാസ്ഥ? ഡെൽഹി പോലീസ്ഉത്തരം പറഞ്ഞേ മതിയാവൂ.
നജീബിനെ മൃഗീയമായി ആക്രമിക്കുന്നത് കണ്ട ദൃക് സാക്ഷികൾ പൊലീസിന് നൽകിയ പരാതിയുടെ വെളിച്ചത്തിൽ പോലും ആ സംഘത്തിൽപ്പെട്ടവരെ കണ്ടെത്താൻ ഒരു നടപടിയും പോലീസിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്ന് എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇല്ലാത്തത്?എന്തുകൊണ്ട് അവരെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നില്ല? എന്തുകൊണ്ട് അവരുടെ ഫോൺകാൾ റെക്കോർഡുകൾ പരിശോധിക്കുന്നില്ല?
അന്വേഷണത്തിൽ ഏറ്റവും നിർണ്ണായകമാകാവുന്ന ഈ നടപടികൾ എന്ത് കൊണ്ട് പോലീസ് ഒഴിവാക്കി? നജീബിനെ കാണാതാവുന്നതിനു തൊട്ടു മുൻപ് പരസ്യമായും, അയാളെ തുടർച്ചയായി പിന്തുടർന്നുകൊണ്ടും ഒരു സംഘം എ ബി വി പി ക്കാർ ആക്രമണം നടത്തിയിരുന്നുവെന്ന വസ്തുതയുടെ വെളിച്ചത്തിൽ എന്തുകൊണ്ട് ഈ സംഘത്തിൽപ്പെട്ടവരെ ഇതേവരെയും ചോദ്യം ചെയ്തില്ല?
ജെ എൻ യു അധികൃതർ ഈ സംഭവവികാസങ്ങളിൽ വഹിച്ച പങ്ക് എന്തുകൊണ്ട് പോലീസ് അന്വേഷണത്തിന് വിധേയമായില്ല? 14ന് രാത്രിയിൽ നജീബ് ഭീകരമായി ആക്രമിക്കപ്പെട്ട സംഭവം ഒക്ടോബർ 16 ന് ചേർന്ന വാർഡന്മാരുടെ കമ്മിറ്റിയോഗം ഗൗരവത്തോടെ അവലോകനം ചെയ്തതും ഇതിൽ നടപടിഎടുക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നതും ആയ വസ്തുത മറച്ചുവെയ്ക്കാനാണ് ജെ എൻ യു അധികാരികൾ ശ്രമിച്ചത്.
ജെ എൻ യു കാമ്പസിലെ വിസ്തൃതമായ വനപ്രദേശത്ത് പോലീസ് എന്തുകൊണ്ട് തെരച്ചിൽ നടത്തുന്നില്ല ?
ജെ എൻ യു വളപ്പിലേക്ക് വന്നതും പോയതുമായ വാഹനങ്ങളുടെ വിവരങ്ങളടങ്ങിയ രേഖയും, മെട്രോ ഫുട്ടേജ് ദൃശ്യങ്ങളും എന്തുകൊണ്ട് പരിശോധിക്കുന്നില്ല?
നിയുക്ത പ്രത്യേക അന്വേഷണ സംഘത്തിന്റെ പരിധിയിൽ വരുന്ന കാര്യങ്ങൾ (ടേമ്സ് ഓഫ്‌ റഫറെൻസസ്) ഏതൊക്കെയാണ്?
ഒക്ടോബർ 28 ന് പോലീസ് ഹെഡ് ക്വാർട്ടേഴ്‌സിനു മുന്നിൽ പ്രതിഷേധം നടത്താനായി എല്ലാവരും ഉച്ചയ്ക്ക് 1 മണിയോടെ ഗംഗാ ധാബയിൽ ഒത്തുചേരുക
- ജെ എൻ യു എസ് യു

WHY NO SEARCH AND INVESTIGATION in the vast green cover of JNU?
WHY ARE JNU VEHICLE ENTRY RECORD & METRO FOOTAGE Not Being Examined?
WHAT ARE THE TERMS Of REFERENCES OF SIT? WHAT IS THE PROGRESS OF THE ENQUIRY?
Join PROTEST DEMO at Police Headquarter
28 Oct Assemble at Ganga Dhaba at 1.00pm.
JNUSU

Sarkar at the Service of Raj

Fadnavis Government Turns Broker for MNS Mafia

The 2005 Hindi film Sarkar inspired in equal parts by Bal Thackeray's life and Godfather, portrayed the parallel power wielded in Mumbai by the Shiv Sena. The film's title played on the pun 'Sarkar' - which in Hindi and Marathi is a feudal title for a man wielding power and authority, and also means 'Government.' In BJP-ruled Maharashtra today, this pun seems especially apt. The Sarkar - Government - is at the service of 'Raj' Thackeray, Bal Thackeray's nephew. Raj Thackeray, today's mafia 'Sarkar' imposes his mob rule, with the tame cooperation of the Chief Minister himself.   

MNS leader Raj Thackeray threatened violence against the soon-to-be-released film Ai Dil Hai Mushkil, on the grounds that it starred a Pakistani film actor. Johar issued a public declaration that he would no longer hire Pakistani talent in his films – and Raj Thackeray then made a deal with Johar in the Maharashtra CM Devendra Fadnavis’ presence, in which he agreed to allow the film to be released on condition that Johar paid a Rs 5 crore ‘fine’ which would go to the Indian Army.

It is indeed a new low for democracy when an elected Chief Minister brokers a deal allowing leader of goons to use the threat of violence to extort ‘tax’ from film producers. The BJP brands any questions about surgical strikes as an 'insult' to armed forces. Is it not an insult to armed forces to be offered funds extorted by the mafia-style Sarkar Raj?

What is equally shameful is that this extortion is able to pose as ‘patriotism.’ Here, a considerable share of the blame rests with the media channels and anchors that threw journalistic responsibility and restraint to the winds and helped create a frenzied ‘demand’ for a ban on or boycott of Pakistani artists. While the Modi Government’s Home Minister Rajnath Singh stated that films featuring Pakistani actors would be allowed to be released, the Information Minister Venkaiah Naidu justified boycott threats as public sentiment that must be respected.

The MNS, like the Shiv Sena under Bal Thackeray, is notorious for its mob violence against migrant workers from Bihar and UP, as well for holding cultural and sports events to ransom. Is mob violence against migrant workers from other States ‘patriotic’? Is it not a shame when a party that refuses to respect the rights and dignity of students or migrants from Bihar or UP as citizens of India, be allowed to lay down ‘patriotism laws’ and impose ‘patriotism taxes’?

Mobocracy has been emboldened and encouraged by the BJP Governments, most so in the climate of jingoism fostered in the past few months. A ‘protest letter’ from a little known saffron outfit was enough to make organisers of a film festival in Goa drop a 1959 classic film Jago Hua Savera from its itinerary, on the grounds that it was a ‘Pakistani’ film. Faiz Ahmad Faiz, arguably one of the greatest poets of the subcontinent, wrote the screenplay for Jago Hua Savera, based on a story by Bengali writer Manik Bandopadhyay, and the film featured a largely Bangladeshi cast with the music composer and a leading actor being Indians (Timir Baran and Tripti Mitra respectively). Such mobocracy impoverishes Indians, Pakistanis, and Bangladeshis alike by robbing us of our rich and shared cultural legacy.

Also a cause for concern is the craven submission of most Indian celebrity figures from the influential worlds of film and sport, before the mobocracy posing as patriotism. Barring a few honourable exceptions, most film figures have kept silence on the calls for boycott of Pakistani actors and artists.

It is neither courageous nor patriotic to be part of mobs that violently force people to chant ‘Bharat Mata Ki Jai’, stand up for the national anthem, or pay ‘fines’ for employing Pakistani actors. True courage and conviction lie in standing up and being counted against such bullying and violence. Here, we can admire the example of the 19-year-old Delhi University student Gurmehar Kaur, daughter of Captain Mandeep Singh who was killed at Kargil, who has issued a moving statement against the anti-Pakistan war-mongering and communal hate-mongering. Declaring that war, not Pakistan, killed her father, she has called herself ‘a soldier like my father – a soldier for peace,’ and called upon political leaders of India and Pakistan to ‘talk to each other’ and work to achieve peace.

Indians need to stand with the soldiers for peace not the ‘Senas’ of hate and mob violence that terrorise Dalits, migrants, and women and wage war on freedom of expression and the subcontinent’s shared composite culture.

ML Update

A CPI(ML) Weekly News Magazine
Vol.19 | No. 44 | 25 – 31 October 2016

CPI(ML) Bihar MLA Faces Threats in All-Party Meeting For Opposing Communal Propaganda Against Minorities 

It is an old trick of the BJP and RSS to spread communal frenzy through rumour-mongering under the cover of festivals. During Durga Puja and Moharram this year, communal tension was visible in several districts of Bihar, in which attacks were made on the minority community and their shops and property were either burnt or looted. Communal riots were consciously incited in many places including Piro and Gopalganj (Bhojpur district), Bihariganj (Madhepura), Kanhauli (Sitamarhi), Buniyadganj and Purnea (Gaya), Parsagaon (Supoul), Barun (Aurangabad), Warsaleeganj (Nawada), and Turkauliya Boring Chowk (Eastern Champaran). The attitude of the Bihar government – that won elections in the name of an alternative to the communal BJP – in these cases has been indifferent, at best. And in Saran and Piro, some elements having connections with the RJD were directly involved in incidents of incitement and loot.

The Tarari region of Bhojpur district has been the heart of the revolutionary peasants’ struggle. Some years ago the Ranveer Sena perpetrated the Bathani Tola carnage which was both casteist and communal in character, and in 2014 the communal forces tried to divide the CPI(ML) base by inciting dalit youth against Muslims. On 25 October 2014, during the immersion after Laxmi Puja in Sahar the BJP spread false rumours which resulted in communal tension for days. The CPI(ML) had then taken many initiatives against BJP’s poisonous campaign by organizing meetings in many villages.

This time Piro town in Bhojpur was the target of the rioters. Durga idols had been installed at 9 places in Piro bazaar. The route for the idol immersion went past Badi Masjid in the Muslim-populated Piro village and the Yadav-populated basti along the banks of the canal, up to the Gatariya bridge. As they had done in previous years, this year also the minority community cooperated in every way with the procession as the idols were being brought for immersion. The immersion took place peacefully. But on the evening of 12 October when the Moharram procession started, everything started going wrong. The procession started from Milki village and reached Yadav-dominated Dusadhi bazaar when bricks and stones began to be hurled from the roof of the Yamaha showroom, inflicting head injuries on about a dozen people. Bullets were also fired from the terrace of teacher Meena Devi injuring Nanhe Miyan in the thigh. A stampede-like situation ensued. Rumours were spread all around that the Muslims had shouted slogans of “Pakistan Zindabad”. Rioting crowds started collecting near Muslim mohallas. At Milki village the wife of Jalaluddin Ansari wept and called for help but the administration remained a mute spectator.

On 13 October a CPI(ML) team visited the fear-ridden Muslim mohallas and spoke to the injured. The team comprised of MLA Sudama Prasad, former MLA Chandradeep Singh, State committee member Sanjay Kumar, Ajit Kushwaha, Mahesh Singh, Qayamuddin Ansari, and Khairati Khan. The victims told the CPI(ML) team that the slogan “Pakistan Zindabad” (Long Live Pakistan) was not raised anywhere; this was purely a false rumour. Yes, the slogan “Islam Zindabad” (Long Live Islam) was being raised.

As the team members were meeting the victims, news came of a Tata 407 vehicle belonging to a Muslim and a tempo being set afire at Piro bus stand and Khairi Tiwaridih respectively. Rioters had blockaded the roads coming to Piro town from Nonadih and Charpokhri and were hunting down and beating up persons from the minority community. Apart from attacking vehicles belonging to the minority community, the rioters also attacked trains and bust the administration’s internet services.

On 14 October the administration held a hasty meeting in Piro thana. MLA Sudama Prasad represented the Party at the meeting, but the minority community boycotted the meeting saying that it would serve no purpose until the perpetrators and rioters are arrested. Even after efforts by the administration no one from the Muslim community (except RJD leader Adib Rizvi) participated in the meeting which was conducted in the presence of the IG, DIG, DM, and SP. The BJP, RJD and Congress representatives, strangely, seemed to be speaking in one voice at the meeting, proving the extent to which the BJP-RSS campaign of communal poison has spread. They both said that these incidents had occurred because the Muslims had raised slogans of “Pakistan Zindabad.”

CPI(ML) MLA Sudama Prasad said in the meeting that it was very shameful that the the administration was taking no action against the rioters. Every year peace committees are formed during the Puja and yet attacks on Muslims do not cease. He said that the participants in the procession say that the slogan “Islam Zindabad” was raised not “Pakistan Zindabad”; what is wrong in that? The BJP people are deliberately spreading the false rumour that “Pakistan Zindabad” slogans were raised, to paint the minority community as pro-Pakistan and anti-India. As soon as Sudama Prasad said this, the meeting exploded. The leaders and workers of BJP, RJD, Congress and LJP all got up and started shouting that Sudama Prasad is unfit to be an MLA; he is a liar and is biased. Some of them even took up a chair to beat Sudama Prasad. The guard allotted to Comrade Sudama had to intervene to protect him from being beaten up. The members continued their misbehavior even in front of the top administrative officials present – none of whom took any action. It is a symptom of our intolerant times that an elected representative should be attacked in this manner inside a police station by representatives of ‘secular’ and ‘communal’ parties alike, for setting facts straight against communal propaganda.

Now the other Parties are busy spreading the canard that the CPI(ML) is ‘anti-Hindu’: opposition to communal propaganda and defence of minorities in a situation of communal violence is being equated with being ‘anti-Hindu.’

CPI(ML) has decided to hold a massive Jan Ekta (People’s Unity) Rally in Piro on 26 October, the death anniversary of Comrade Ram Naresh Ram who was a beacon for social change.

ML Update 

A CPI(ML) Weekly News Magazine
Vol.19 | No. 44 | 25 – 31 October 2016

Fight for Gender Justice and Equality Reject Communally-Defined ‘Uniformity’

The manner in which the Law Commission and the NDA Government frame the issue of Uniform Civil Code and reforms in personal laws suggests that they are concerned more with imposing a communally-defined uniformity on minorities in the country, rather than address concerns of gender justice. The communal framing of the debate does serious damage to the urgent questions of gender justice.    

BJP and RSS propaganda of ‘One Nation One Law’ is a direct assault on the Constitutional norms of respect for India’s religious and cultural diversity. This propaganda implies that it is only the personal laws of the minorities – especially the Muslim minority – that need reform – and that ‘Uniform Civil Code’ is a matter of bringing Muslim or Christian personal law in line with Hindu Personal Law.

In fact, most religious and secular personal laws governing marriage, divorce, inheritance and succession are in need of reform to bring them in line with Constitutional norms of gender justice and equality. For instance, the amendment of Hindu inheritance laws to allow the daughter to inherit ancestral property continues to face great hostility and be widely violated, with no safeguards against disinheritance of a daughter.

Under the Hindu Marriage Act, a divorced man can discontinue payment of maintenance if the ex-wife is ‘unchaste’ or converts to another religion. This provision ties maintenance to patriarchal moral codes and religious identity, rather than the rights of women. The definition of ‘cruelty’ as grounds for divorce under the Hindu marriage law is loose – leaving room for arbitrary and patriarchal definitions of cruelty. A recent Supreme Court judgement is a shocking instance of this when it declared that a wife demanding that her husband live separately from his parents amounts to ‘cruelty’ and can be grounds for divorce.

The one-month notice period of the secular Special Marriage Act also requires reform since the prolonged waiting period allows room for parents and communal-casteist outfits to mobilize violence against inter-caste or inter-faith couples. Polygamy enjoys recognition in Muslim Personal Law, while the ‘Maitri Karar’ (Friendship Pact) practice in Gujarat legitimizes bigamy. It is a communal myth that only the Muslim community enjoys ‘special’ relaxations when it comes to personal law. In fact, the Hindu Undivided Family enjoys special tax exemptions, exemptions which are extended even to Hindu couples who marry under the Special Marriage Act.  

From within the Muslim community itself, there have for long been demands for scrapping of the practices of triple talaq and halala that are inscribed in Muslim personal law.

Unfortunately, the Indian State and ruling parties have been cynical and opportunist rather than principled in their obligations both towards women’s rights and the rights of minority communities. The Supreme Court verdict in the Shah Bano case was overturned by a Congress Government in a bid to pander to conservative leaders of the Muslim community, even as the same Government pandered to Hindutva by opening the locks of the Babri Masjid. The BJP gave the demand for a Uniform Civil Code a distinctly communal tone and colour – leading most women’s movement groups to emphasise that they demanded gender-just reform in diverse personal laws – preferably reform from within religious communities themselves – rather than imposition of Hindutva-tinted uniformity.   

In 2015, in the course of a Supreme Court hearing on Hindu women’s succession rights, the matter of discrimination faced by Muslim women also came up. In response the SC ordered the filing of a PIL on ‘Muslim Women’s Quest for Equality.’ Subsequently there have been several instances of Muslim women who approached the Supreme Court seeking that the provisions of triple talaq and halala be struck down as unconstitutional. The All India Muslim Personal Law Board, responding to these petitions in Court, have argued that the Court cannot encroach on the domain of personal laws. Meanwhile the Law Commission has issued a questionnaire to reopen the debate on the need for a Uniform Civil Code – and the AIMPLB has refused to participate in this process, deeming it to be part of the BJP Government’s communal agenda to undermine diverse personal laws and impose uniformity.

The Law Commission questionnaire’s format is undoubtedly flawed and biased, and misgivings about its agenda have a strong foundation. By reopening the issue of a Uniform Civil Code and polarising the discussion for or against the UCC, the Law Commission is only furthering the communal agenda of the ruling party. The BJP that sheds crocodile tears for discrimination faced by Muslim women is the same party that colludes in the rape and murder of Muslim women during communal violence in Gujarat and more recently Muzaffarnagar.      

The vociferous demands by a variety of Muslim women’s groups and individual Muslim women for reforms in personal laws are an extremely welcome development. These groups (such as the Bhartiya Muslim Mahila Andolan, Bebaak Collective and others) and individual women have put both the communal BJP as well as the patriarchal AIMPLB on notice. They have made it clear that they will no longer brook any delay in addressing their demands for equality and justice. If the self-proclaimed custodians of Muslim personal law prove unwilling to heed the demands for change, they have asserted their rights to approach the Courts and the State for justice.    

The Left and progressive forces in the country, while firmly opposing any agenda of forced imposition of a communally scripted Uniform Civil Code, must support the ongoing women’s movements demanding personal laws that uphold women’s equality and dignity.

ML Update
A CPI(ML) Weekly News Magazine
Vol.19 | No. 43 | 18- 24 October 2016

ലിംഗ നീതിയ്ക്കും സമത്വത്തിനും വേണ്ടി പോരാടുക; വർഗ്ഗീയ മായി നിർവ്വചിക്കപ്പെട്ട "ഏകീകൃത" സിവിൽ നിയമ സങ്കൽപ്പത്തെ തള്ളിക്കളയുക.
വ്യക്തിനിയമങ്ങളുടെ പരിഷ്കാരത്തിന്റേയും ഏകീകൃത സിവിൽ  കോഡിന്റെയും പ്രശ്നങ്ങൾ ലോ കമ്മീഷനും എൻ ഡി എ സർക്കാരും അവതരിപ്പിക്കുന്ന രീതി പരിശോധിച്ചാൽ വ്യക്തമാകുന്നത് , ലിംഗ നീതിയേക്കുറിച്ചുള്ള താല്പര്യത്തേക്കാൾ ഉപരിയായി അവരെ നയിക്കുന്നത്  വർഗ്ഗീയമായി നിർവ്വചിക്കപ്പെട്ട ഒരു ഏകീകരണ അജൻഡ ഈ രാജ്യത്തിലെ ന്യൂനപക്ഷ വിഭാഗങ്ങളിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കാനുള്ള വ്യഗ്രതയാണ്.   പ്രശ്നങ്ങൾ ഇപ്രകാരം വർഗീയതയുടെ  ഒരു ചട്ടക്കൂടിൽ അവതരിപ്പിച്ച ശേഷം  ചർച്ച ചെയ്യുന്നത്  ലിംഗനീതിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അടിയന്തര പരിഹാരം തേടുന്ന യഥാർത്ഥ  സമസ്യകൾക്ക് പരിഹാരം ഇല്ലാതാക്കുകയാണ് ഫലത്തിൽ ചെയ്യുന്നത്. "ഒരു രാഷ്ട്രത്തിനു ഒരു നിയമം"  എന്ന ബി ജെ പി- ആർ എസ്സ് എസ്സ് പ്രോപ്പഗാൻഡ, ഇന്ത്യയുടെ മതപരവും സാംസ്കാരികവുമായ വൈവിധ്യങ്ങളെ മാനിക്കുന്നതിലും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതിലും അധിഷ്ഠിതമായ ഭരണഘടനാ മൂല്യങ്ങൾക്ക് നേരെതന്നെ നേരിട്ടുള്ള ഒരാക്രമണം ആണ്. വ്യക്തി നിയമങ്ങളുടെ പരിഷ്‌കാരം ന്യൂനപക്ഷ മതക്കാർക്ക്, പ്രത്യേകിച്ചും മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് മാത്രമാണ്  ആവശ്യമായിട്ടുള്ളതെന്നും , മുസ്ലീങ്ങളുടേയും ക്രൈസ്തവരുടേയും സിവിൽ നിയമങ്ങൾ ഹിന്ദു വ്യക്തിനിയമത്തെ മാതൃകയാക്കി പരിഷ്‌ക്കരിക്കൽ ആണ് "ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്" കൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് എന്നും അവർ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ , മതപരവും മതേതരവും ആയ എല്ലാ വ്യക്തിനിയമങ്ങളും പരിഷ്കരണം അർഹിക്കുന്നവയാണ്. ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ അടിസ്ഥാന പ്രമാണങ്ങളിൽപ്പെടുന്ന ലിംഗനീതിയും സമത്വവും സാക്ഷാൽക്കരിക്കപ്പെടണമെങ്കിൽ വിവാഹം, വിവാഹ മോചനം, ദായക്രമം, പിന്തുടർച്ചാവകാശം എന്നിവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട  കാര്യങ്ങൾ വ്യത്യസ്തങ്ങളായ വ്യക്തിനിയമങ്ങളിൽ ഏറെ പരിഷ്കാരങ്ങൾക്കു വിധേയമാക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, പെൺമക്കൾക്ക് കൂട്ടുകുടുംബ  സ്വത്തിൽ ആണ്മക്കൾക്കു തുല്യം കൈകാര്യകർത്തൃ പദവി നൽകുന്ന  നിയമ ഭേദഗതി സമീപകാലത്ത് (2005 ൽ ) ഉണ്ടായപ്പോൾ അത്  വ്യാപകമായി ലംഘിക്കപ്പെടുകയും,  വിവേചനത്തിന്നെതിരെ ഫലവത്തായ  ഒരു പരിരക്ഷയും സ്ത്രീകളായ അവകാശികൾക്ക്‌ ലഭിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ തുടരുകയുമാണ്.
ഹിന്ദു വിവാഹ നിയമമനുസരിച്ചു വിവാഹബന്ധം വേർ പെടുത്തിയ  ഒരു മുൻഭാര്യ അന്യമതം സ്വീകരിച്ചാലോ, "ചാരിത്ര്യം" കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നതിൽ വീഴ്ച വരുത്തുന്നതായി തെളിഞ്ഞാലോ, ആ ഭാര്യയ്ക്ക് മുൻ ഭർത്താവിൽ നിന്നും ജീവനാംശം ലഭിക്കാനുള്ള അവകാശം ഇല്ലാതാവും. ഈ വ്യവസ്ഥ ഫലത്തിൽ  ജീവനാംശം ലഭിക്കാനുള്ള സ്ത്രീയുടെ അവകാശത്തെ ആണ്കോയ്മയുടെ സദാചാര മൂല്യങ്ങളുമായും മതവിശ്വാസവുമായുംതികച്ചും അനുചിതമായ വിധത്തിൽ കൂട്ടിക്കെട്ടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. വിവാഹബന്ധം വേർപെടുത്തുന്നതിനുള്ള നിയമ വിധേയമായ  ഒരു കാരണമായ 'ക്രൂരത കാട്ടൽ ' എന്നത് ഹിന്ദു വിവാഹ നിയമം അംഗീകരിക്കുന്നത് വളരെ അയഞ്ഞതും വലിച്ചുനീട്ടാവുന്നതുമായ ഒരർത്ഥത്തിൽ ആണ്. ആണ്കോയ്മ യുടെ സ്വേച്ഛാപരമായ വ്യാഖ്യാനങ്ങളിൽ ഭർത്താവിന് ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത എന്തും 'ക്രൂരത' യായി പരിഗണിക്കപ്പെടുമെന്ന അവസ്ഥയാണ്. ഭർത്താവിന്റെ  മാതാപിതാക്കളുടെ ഒപ്പം താമസിച്ചുവരുന്ന വീട് വിട്ട് തന്നോടൊപ്പം മറ്റൊരു വീട്ടിൽ  മാറിത്താമസിക്കണം എന്ന ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ച ഒരു ഭാര്യയുടെ നിലപാട്  "ക്രൂരത" യാണെന്ന് ആരോപിച്ചു   ഫയൽ ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു വിവാഹമോചനക്കേസ്  കീഴ്‌ക്കോടതി തള്ളിയതിനെത്തുടർന്നു സുപ്രീം കോടതിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ പ്രസ്തുത വിവാഹ മോചന ത്തിനുള്ള ആവശ്യം പരമോന്നത കോടതി അനുവദിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. ഭർത്താവിനെ അയാളുടെ മാതാപിതാക്കളോടൊപ്പം ഉള്ള വാസത്തിൽനിന്നും  വേർപെടുത്താൻ  ഏതൊരു ഭാര്യയും ഉത്സാഹിക്കുകയാണെങ്കിൽ അത് വിവാഹമോചനത്തിന് ഹിന്ദു വിവാഹ നിയമം അംഗീകരിക്കുന്ന കാരണങ്ങളിൽ ഒന്നായ 'ക്രൂരത' യായി കണക്കാക്കാം എന്ന് സുപ്രീം കോടതി പറഞ്ഞു.
സ്‌പെഷൽ മാര്യേജ് ആക്‌റ്റിന്റെ കാര്യമെടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, പ്രതിശ്രുത ദമ്പതികൾ അതിന് പ്രകാരം അപേക്ഷ നൽകി ഒരു മാസക്കാലം കാത്തിരിക്കണം എന്ന  വ്യവസ്ഥ പ്രായോഗികമായി ഒട്ടേറെ തടസ്സങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു. ഭിന്ന മതങ്ങളിലോ ജാതികളിലോ പെട്ടവർക്ക് ഈ നിയമപ്രകാരം വിവാഹിതരാവാൻ കഴിയുന്നതിനു  മുൻപ് നിഷ്കർഷിക്കപ്പെട്ട ഒരു മാസത്തെ കാത്തിരിപ്പു കാലം  ദമ്പതിമാരുടെ മാതാ പിതാക്കൾക്കോ, സാമുദായിക- ജാതീയ പ്രമാണിത്തം പുലർത്തുന്ന ശക്തികൾക്കോ സംഘടിത ഹിംസ ഉപയോഗിച്ച് ഇത്തരം മിശ്ര വിവാഹങ്ങളെ ചെറുക്കാൻ അവസരം ഒരുക്കുന്നു.  ബഹുഭാര്യാത്വത്തെ മുസ്ലിം വ്യക്തിനിയമം അംഗീകരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും,  ഗുജറാത്തിലും മറ്റും പ്രയോഗത്തിലുള്ള 'മൈത്രീ കരാർ' ( സൗഹൃദപരമായ സഹവാസ ത്തിനുള്ള ഉടമ്പടി ) ഹിന്ദുക്കളുടെ
യിടയിൽ ദ്വിഭാര്യത്വത്തിന്റെ ഒരു രൂപത്തെ നിയമവിധേയമാക്കുന്നുണ്ട്. വ്യക്തിനിയമങ്ങളുടെ ബലത്തിൽ 'പ്രത്യേകാവകാശങ്ങൾ' നിലനിർത്തുന്നതും അനുഭവിക്കുന്നതും മുസ്‌ലിം സമുദായം മാത്രമാണ് എന്ന ഒരു ധാരണ വർഗീയ മുൻവിധിമൂലം പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു കെട്ടുകഥ മാത്രമാണ്. ഹിന്ദു അവിഭക്ത കൂട്ടുകുടുംബങ്ങൾക്ക്‌ പ്രത്യേകം നികുതിയിളവുകൾ അനുവദിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന് മാത്രമല്ല, സ്‌പെഷൽ മാര്യേജ് ആക്ട് പ്രകാരം വിവാഹിതരാവുന്നു ഹിന്ദു ദമ്പതിമാർക്ക് കൂടി ആ ഇളവുകൾ ബാധകമാക്കിയിരിക്കുന്നു. അതേ സമയം,  ലെ മുത്തലാഖും 'ഹലാലാ'യും അനുവദിക്കുന്ന  വകുപ്പുകൾ മുസ്ലിം വ്യക്തി നിയമത്തിൽ നിന്നും നീക്കം ചെയ്യാനുള്ള ആവശ്യം മുസ്‌ലിം സമുദായത്തിന്നുള്ളിൽ നിന്നുതന്നെ ശക്തമായ രീതിയിൽ ഉയർന്നുവന്നിട്ടുമുണ്ട്.
സ്ത്രീകളുടെ അവകാശങ്ങളോടും ന്യൂനപക്ഷ സമുദായങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങളോടും ഒരേ സമയം തത്ത്വാധിഷ്ഠിത നിലപാടുകൾ സ്വീകരിക്കുന്നതിന് പകരം ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടവും ഭരണവർഗ്ഗ രാഷ്ട്രീയ പ്പാർട്ടികളും പലപ്പോഴും പിന്തുടരുന്നത് അവസരവാദപരമോ, സിനിക്കൽ സ്വഭാവത്തിലുള്ളതോ ആയ സമീപനങ്ങൾ ആണ്. ഷാ ബാനു കേസിൽ ഉണ്ടായ സുപ്രീം കോടതിവിധിയെ മറികടക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയും   യാഥാസ്ഥിതിക മുസ്‌ലിം മതനേതൃത്വത്തെ  സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയും പുതിയൊരു നിയമനിർമ്മാണം നടത്തിയ കോൺഗ്രസ്സ് സർക്കാർ തന്നെയാണ്  പൂട്ടിക്കിടന്ന ബാബരി മസ്‌ജിദിന്റെ താഴ്  ഹിന്ദുക്കൾക്ക് ആരാധന നടത്താൻ  തുറന്നുകൊടുത്ത് ഹിന്ദുത്വവാദികളേയും  പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചത്.
ബി ജെ പി യൂണിഫോം സിവിൽ കോഡിനുള്ള ആവശ്യം ഉയർത്തിയത് തികച്ചും വർഗീയമായ ഒരു ചട്ടക്കൂട്ടിനുള്ളിൽ  നിന്നുകൊണ്ട് ആയിരുന്നുവെന്നതിനാൽ സ്ത്രീകളുടെ അവകാശങ്ങൾക്കുവേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുന്ന പല ഗ്രൂപ്പുകളും ഇതിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ബദൽ ആയി നിർദ്ദേശിച്ചത്  എല്ലാ വ്യക്തിനിയമങ്ങളും ലിംഗ സമത്വം ഉറപ്പുവരുത്തും വിധത്തിൽ പരിഷ്കരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. അതുതന്നെ, ഏതൊരു പരിഷ്കാരവും അതാതു സമുദായങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവരുന്ന ആവശ്യങ്ങളോടുള്ള പ്രതികരണമായി വരുന്നതാണ് കൂടുതൽ അഭിലഷണീയം എന്നൊരു കാഴ്ചപ്പാടും ഉണ്ടായിരുന്നു; അല്ലാതെ ആധികാരികതയുടെ ചുവ നൽകപ്പെട്ട ഹിന്ദുത്വ വീക്ഷണങ്ങൾ നിർബന്ധപൂർവ്വം മറ്റു സമുദായങ്ങളിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നവിധത്തിലുള്ള  ഏകീകരിക്കൽ  ഒരിയ്ക്കലും ആശാസ്യമല്ല.    2015 ൽ പിന്തുടർച്ചാവകാശം സംബന്ധിച്ച് ഒരു ഹിന്ദു സ്ത്രീ സമർപ്പിച്ച ഹരജിയിന്മേൽ സുപ്രീം കോടതി വാദം കേട്ട സമയത്ത് മുസ്‌ലിം സ്ത്രീകൾ അനുഭവിക്കുന്ന വിവേചനങ്ങളുടെ വിഷയം കൂടി പൊന്തിവന്നപ്പോഴാണ് തൽ സംബന്ധമായി ഒരു പൊതുതാൽപ്പര്യ ഹരജി സമർപ്പിക്കപ്പെട്ടാൽ അതുകൂടി പരിഗണിക്കാം എന്ന് സുപ്രീം കോടതി ഉത്തരവിട്ടത്. അതിനു ശേഷം മുസ്‌ലിം സ്ത്രീകളുടെ പക്ഷത്ത് നിന്ന്   ധാരാളം ഹരജികൾ  സുപ്രീം കോടതിയിൽസമർപ്പിക്കപ്പെട്ടു. മുത്തലാഖ്, ഹലാലാ എന്നീ നിയമങ്ങൾ തുടരുന്നത് ഭരണഘടനാ ലംഘനം ആയതിനാൽ അവ റദ്ദു ചെയ്യണമെന്നാവശ്യപ്പെടുന്ന ഹരജികൾ വന്നപ്പോൾ, വ്യക്തിനിയമങ്ങളിൽ കോടതികൾക്ക് കൈകടത്താൻ അവകാശമില്ലെന്ന് ആൾ ഇൻഡ്യാ മുസ്ലിം പേർസണൽ ലോ ബോർഡ് (AIMPLB )  സുപ്രീം കോടതിയിൽ വാദം ഉന്നയിച്ചിരുന്നു . അതിനിടയിൽ, പ്രസ്തുത ചർച്ചകളെ വീണ്ടും സജീവമാക്കിയത് ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്  കൊണ്ടുവരുന്നതിന്റെ പ്രാരംഭ നടപടിയെന്ന നിലയിൽ ലോ കമ്മീഷൻ ഒരു ചോദ്യാവലി തയ്യാറാക്കി രാജ്യത്തിലെ ജനങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ സമർപ്പിച്ചതാണ്.  ചോദ്യാവലിക്കു  മറുപടി നൽകി ഈ പ്രക്രിയയുമായി സഹകരിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന് അഖിലേന്ത്യാ മുസ്‍ലീം വ്യക്തിനിയമ ബോർഡ് ( AIMPLB ) തീരുമാനിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ബി ജെ പി സർക്കാരിൻറെ വർഗീയ അജൻഡ യുടെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമായിട്ടാണ് ലോ കമ്മീഷൻ തയ്യാറാക്കിയ  ചോദ്യാവലിയുമായുള്ള പ്രസ്തുത നീക്കത്തെ  AIMPLB കാണുന്നത്. വ്യക്തിനിയമങ്ങളിൽ  വൈവിധ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാവുന്നത് സ്വാഭാവികമായ ഒരു കാര്യമാണെന്നും അവയെ ഇല്ലാതാക്കാൻ വേണ്ടി ഏകീകരണം അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നത് സ്വീകാര്യമല്ലെന്നും ആണ് AIMPLB യുടെ നിലപാട്.
ലോ കമ്മീഷണ് തയ്യാറാക്കിയ ചോദ്യാവലിയുടെ ഘടന  അബദ്ധജടിലവും പക്ഷപാതങ്ങൾ നിറഞ്ഞതുമാണ് എന്നതിൽ ഒരു സംശയവുമില്ല. അതിലൂടെ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന അജൻഡ എന്താണ് എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള  ആശങ്കകൾക്ക് തീർച്ചയായും  ശക്തമായ അടിസ്ഥാനമുണ്ട് . ഭരണ കക്ഷിയുടെ വർഗ്ഗീയ അജണ്ടയെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോകാനാണ്  യൂണിഫോം സിവിൽ കോഡ് ഇപ്പോഴത്തെ ഒരു അടിയന്തരാവശ്യം എന്ന നിലയിൽ ചർച്ചകൾ വീണ്ടും തുടങ്ങുന്നത് എന്ന കാര്യം വ്യക്തമാണ്. യൂണിഫോം സിവിൽ കോഡ് പ്രശ്‌നത്തെച്ചൊല്ലി  കേവലം അനുകൂലമായും എതിരായും ഉള്ള  ഒരു ധ്രുവീകരണം ഉണ്ടാക്കാൻ  മാത്രമേ ലോ കമ്മീഷന്റെ ചോദ്യാവലി ഉപകരിക്കുകയുള്ളൂ.  ഗുജറാത്തിലും, അതിനേക്കാൾ സമീപകാലത്ത് യു പി യിലെ മുസഫർ നഗറിലും  അനേകം മുസ്‌ലിം സ്ത്രീകൾ  ബലാൽസംഗം ചെയ്യപ്പെടുകയോ കൊല്ലപ്പെടുകയോ ചെയ്തപ്പോൾ വർഗീയ ഹിംസകൾക്കു കൂട്ടുനിന്ന അതേ ബി ജെ പിയാണ് മുസ്‌ലിം സ്ത്രീകൾ അനുഭവിക്കുന്ന വിവേചനങ്ങളെച്ചൊല്ലി ഇപ്പോൾ മുതലക്കണ്ണീരൊഴുക്കുന്നത് എന്നോർക്കുക.
മുസ്‌ലിം സ്ത്രീകളുടെ അനേകം ഗ്രൂപ്പുകളും  സമുദായത്തിൽപ്പെട്ട സ്ത്രീകൾ വ്യക്തികൾ എന്ന നിലയിലും ഇന്ന്  മുസ്‌ലീം   വ്യക്തിനിയമങ്ങളുടെ പരിഷ്കാരം ആവശ്യപ്പെട്ട് മുന്നോട്ടുവരുന്നുണ്ട്. ഇത് തീർച്ചയായും വളരെ ആശാവഹമായ ഒരു സംഗതിയാണ്. ഭാരതീയ മുസ്‌ലിം മഹിളാ ആന്ദോളൻ, ബേബക് കളക്ടീവ് തുടങ്ങിയ അനേകം ഗ്രൂപ്പുകൾ ഇത്തരത്തിൽ പരിഷ്കാരത്തിനുള്ള ആവശ്യമുന്നയിക്കുന്നുണ്ട്.  അവരെല്ലാം തന്നെ ബി ജെ പിയുടെ വർഗ്ഗീയ അജൻഡ യ്ക്കെതിരാണ് എന്നതുപോലെ അഖിലേന്ത്യാ മുസ്‍ലീം വ്യക്തിനിയമ ബോർഡ് ( AIMPLB )ന്റെ ആൺകോയ്മാ നയങ്ങൾക്കും എതിരായി ശബ് ദം ഉയർത്തുകയാണ്. തുല്യതയ്ക്കും നീതിയ്ക്കും വേണ്ടിയുള്ള ആവശ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നത്  ഇനിയും ഒട്ടും വൈകിക്കാൻ പാടില്ലാത്തതാണ് എന്ന് അവർ കരുതുന്നു. സ്വയം മുസ്‌ലീം വ്യക്തിനിയമത്തിന്റെ സൂക്ഷിപ്പുകാരായി സ്വയം അവരോധിച്ചവർ ഇനിയും മേൽപ്പറഞ്ഞ ആവശ്യങ്ങൾ അംഗീകരിക്കാൻ കൂട്ടാക്കാത്ത പക്ഷം നീതിക്കു വേണ്ടി കോടതികളേയും ഭരണകൂടത്തേയും  സമീപിക്കുമെന്ന് അവർ വ്യക്തമാക്കുന്നു.   ഭൂരിപക്ഷ വർഗ്ഗീയതയുടെ മൂശയിൽ വാർത്തെടുക്കുന്ന ഒരു  ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്  രാജ്യത്തിലെ ഞങ്ങളുടെ മേലെ അടിച്ചേൽപ്പിക്കാനുള്ള ഏതൊരു നീക്കത്തേയും പരാജയപ്പെടുത്താനും, അതോടൊപ്പം തന്നെ സ്ത്രീപുരുഷ സമത്വത്തിലധിഷ്ഠിതവും  സ്ത്രീകളുടെ അന്തസ്സ് സംരക്ഷിക്കുന്നതുമായ തരത്തിൽ വ്യക്തിനിയമ പരിഷ്കാരത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള മുദ്രാവാക്യം മുഴക്കുന്ന സ്ത്രീപ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്ക്  ഉറച്ച പിന്തുണ നൽകാനും ഈ രാജ്യത്തിലെ ഇടതുപക്ഷ-  പുരോഗമന ശക്തികൾക്ക് ഉത്തരവാദിത്തമുണ്ട് .

ജെ എൻ യു എസ്  യു
പ്രസിഡന്റ് ആയ
മോഹിത് കെ പാണ് ഡേ തന്റെ ഫേസ് ബുക്ക് പേജിൽ കുറിച്ച സന്ദേശം (ഒക്ടോബർ 18 ,2016 )
#BringBackNajeeb
#WeAreNajeeb

"സുഹൃത്തുക്കളേ , ഇപ്പോൾ നമ്മൾ വസന്ത് കുഞ്ജ് പോലീസ് സ്റ്റേഷന് മുന്നിൽ പ്രതിഷേധം നടത്തുകയാണ്. നമ്മുടെ പ്രിയ സ്നേഹിതനായ നജീബ് എവിടെയാണെന്ന് അന്വേഷിക്കുന്നതിലുള്ള ഉത്തരവാദിത്തം നിറവേറ്റുന്നതിൽ പോലീസ് പൂർണ്ണമായും പരാജയപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. നജീബിന്റെ നജീബിനെ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോയതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാതാപിതാക്കൾ ഒരു പരാതി നേരത്തെ നൽകിയിരുന്നുവെങ്കിലും, നജീബിനെതിരെ ആസൂത്രിതമായി ആക്രമണം നടത്തിയവർക്കെതിരെ ഒരു എഫ് ഐ ആർ കൂടി ജെ എൻ യു എസ് യു സമർപ്പിക്കാൻ പോകുകയാണ് . ഇത് സംബന്ധിച്ച് പോലീസിന് ഒരു ഭീമ ഹർജി സമർപ്പിക്കാൻ തയ്യാറാക്കിയ പരാതിപത്രത്തിൽ ഒപ്പു വെച്ച് ഒപ്പുശേഖരണം സമ്പൂർണ്ണ വിജയമാക്കിത്തീർക്കാൻ മുന്നോട്ടു വരണമെന്ന് ജെ എൻ യു വിലെ എല്ലാ വിദ്യാർഥികളോടും ഈയവസരത്തിൽ ജെ എൻ യു എസ് യു അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു.
നജീബിന്റെ തിരോധാനത്തിൽ ജെ എൻ യു അധികാരികൾ കാണിക്കുന്ന ലജ്‌ജാകരമായ നിഷ്ക്രിയത്വത്തിലും അനാസ്ഥയിലും പ്രതിഷേധിക്കാൻ ജെ എൻ യു എസ് യു ഇന്ന് (ഒക്ടോബർ 18) സർവ്വകലാശാലാ പണിമുടക്ക് ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നു. അധികാരികളുമായി ഇന്ന് ഞങ്ങൾ നടത്തിയ ഒരു കൂടിക്കാഴ്ചയുടെ ഫലം തീർത്തും നിരാശാജനകമായിരുന്നുവെന്നുകൂടി അറിയിക്കട്ടെ. നജീബിനെ ആക്രമിച്ച എ ബി വി പി തെമ്മാടികൾക്കെതിരെ നടപടി എടുക്കാനുള്ള ആവശ്യം സർവ്വകലാശാലാ അധികൃതർ നിരാകരിച്ചുവെന്ന് മാത്രമല്ലാ, കുറ്റവാളികളെ സംരക്ഷിക്കാൻ കൂടി അവർ പരമാവധി ശ്രമം നടത്തുകയായിരുന്നുവെന്നും വ്യക്തമായി. അക്രമസംഭവങ്ങൾക്ക് ഉത്തരവാദി നജീബ് ആണെന്ന അർത്ഥത്തിലും , നജീബിനെ 'പ്രതി' യായി പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ടും ഒരു പത്രക്കുറിപ്പ് പുറത്തുവിട്ട ജെ എൻ യു അധികാരികളുടെ ലജ്‌ജാകരമായ നടപടി തികച്ചും അപലപനീയമാണ്. ഒരു കാരണവശാലും ഇത് വെച്ചുപൊറുപ്പിക്കാനാവില്ല. എ ബി വി പി യും സർവ്വകലാശാലാ അധികാരികളും തമ്മിലുള്ള അവിഹിതമായ കൂട്ടുകെട്ട് ഒരു പുതിയ കാര്യമൊന്നും അല്ലെങ്കിലും , ക്ഷണിക്കപ്പെടാൻ ഇപ്പോൾ യോഗ്യതയില്ലാതിരുന്നിട്ടും ജെ എൻ യു എസ് യു മുൻ ജോയിൻറ് സെക്രട്ടറിയും എ ബി വി പി പ്രവർത്തകനുമായ സൗരഭ് ശർമ്മയെ ജെ എൻ യു എസ് യുവുമായുള്ള അധികാരികളുടെ കൂടിക്കാഴ്ചയിലേക്ക് വിളിച്ചത് ഇക്കാര്യം ഒന്നുകൂടി സ്ഥിരീകരിക്കുന്നു. എ ബി വി പി ക്ക് സ്ഥാനമില്ലാത്ത ഇപ്പോഴത്തെ ജെ എൻ യു എസ് യു വിനെയല്ല ഒരു എ ബി വി പി പ്രവർത്തകൻ ജോയിന്റ് സെക്രട്ടറിയായിരുന്ന ഇതിനുമുൻപത്തെ ജെ എൻ യു എസ് യു വാണ് ഇപ്പോഴും അധികൃതരുടെ മനസ്സിൽ. അങ്ങിനെ എ ബി വി പി യുമായി ഒത്തുകളിച്ചു ജെ എൻ യു വിൽ ഭരണം നടത്താൻ അനുവദിക്കില്ലെന്ന് അധികാരികളോട് നമ്മൾ ഉറപ്പിച്ചു പറയാൻ പോവുകയാണ്. നജീബിനെ ക്യാമ്പസ്സിൽ തിരികെ എത്തിക്കുന്നതുവരെയും നമ്മൾ അധികൃതരുമായി പൂർണ്ണമായും നിസ്സഹകരണത്തിൽ വർത്തിക്കുന്നതായിരിക്കും. യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ നിന്നും ഒരു വിദ്യാർഥിയെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയിട്ട് മൂന്നു ദിവസങ്ങൾ പിന്നിട്ടിട്ടും അയാൾ എവിടെയാണെന്ന് ഒരു വിവരവും ഇല്ലാതെവന്ന സ്ഥിതിവിശേഷത്തിന് ഉത്തരം പറയാൻ അധികാരികൾക്കു ബാദ്ധ്യതയുണ്ട്.
ഈ സന്ദർഭത്തിൽ സർവ്വകലാശാലയിലെ വിദ്യാർത്ഥികളും അധ്യാപകരും ജീവനക്കാരും ഒറ്റക്കെട്ടായി നിൽക്കാനും, നമ്മുടെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് നജീബിന് നീതി ലഭിക്കാൻ വേണ്ടി ജെ എൻ യു എസ് യുവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ നടക്കാൻ പോവുന്ന സമരത്തിന്റെ ഭാഗമായ പ്രതിഷേധങ്ങൾ ഉൾപ്പെടെ എല്ലാ പരിപാടികളിലും മുൻകൈപ്രവർത്തനങ്ങളിലും ഭാഗഭാക്കാകാനും എല്ലാവരോടും അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു.
ഈ സന്ദേശം ദയവായി എല്ലാവരിലും എത്തിക്കുക"-
മോഹിത് കെ പാണ്ഡെ
(പ്രസിഡന്റ് ,ജെ എൻ യു എസ് യു)
#BringBackNajeeb
#WeAreNajeeb
"...JNUSU' is announcing for the University Strike today (18 Oct) against the shameful JNU administration for its inaction. We were completely disappointed in the meeting with the administration today. Instead of taking action against the ABVP goons the administration tried it's best to shield them. In a very shameful manner the JNU administration had released a press statement by blaming Najeeb for the violence and declaring him as the "accused". This is completely condemnable and not tolerable at all. The nexus betweens the ABVP and administration is not new and once against it got proved today's when ABVP activist Saurabh Sharma was called in the meeting with the JNUSU. The JNU administration still thinks that the ex-jnusu joint secretary from the ABVP is the legitimate union not the present JNUSU. But we will tell the administration that JNU can't run by the Nexus between the two. We will totally non cooperate with the administration and tell them that you can't run the university untill bringing Najeeb back to the capus. You have to accountable for his as an administration of university if a student is kidnapped and no one knows where he is from 3 days.
I appeal all the students, teachers and workers of JNU get united at this moment. I request the entire JNU community to cooperate with the JNUSU and participate in all the protests, programs and initiatives to get justice for our friend Najeeb. Please spread the message."
Mohit K Pandey
President JNUSU
#BringBackNajeeb
#WeAreNajeeb

ജെ എൻ യു എസ് യു മുൻ വൈസ് പ്രസിഡന്റും , AISA നേതാവുമായ ഷെഹ്‌ലാ റാഷിദ് 17 -10 -2016 ന് തന്റെ ഫേസ് ബുക്ക് പേജിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കുറിപ്പ്

"ഇന്ന് നജീബ് ആണെങ്കിൽ നാളെ നമ്മളിൽ ആരും ആകാം എന്നതുകൊണ്ടുകൂടിയാണ് നിശ്ശബ്ദത പാലിക്കാൻ നമുക്ക് ആകാത്തത്."
#JusticeForNajeeb
Shehla Rashid :
"ജെഎൻയു വിലെ വിദ്യാർഥിയായ നജീബ് അഹമ്മദിനെ വാർഡന്മാരും സെക്യൂരിറ്റി ഉദ്യോഗസ്ഥരും നോക്കിനിൽക്കേ മറ്റു വിദ്യാർത്ഥികളുടെ മുൻപിൽ വെച്ച് ഒരു പറ്റം എ ബി വി പി ഗുണ്ടകൾ ചേർന്ന് ആവർത്തിച്ചു കയ്യേറ്റം ചെയ്യുകയും മർദ്ദിച്ചു അവശനാക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. മഹി മണ്ഡവി ഹോസ്റ്റലിൽ ഒക്ടോബർ 14ന് രാത്രി 11-30 നു ശേഷം ഈ സംഭവം നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഫോണിൽ വിവരമറിയിച്ചതിനെത്തുടർന്ന് നജീബിന്റെ ഉമ്മ സ്ഥലത്ത് എത്തിയപ്പോഴേയ്ക്കും നജീബിനെ കാണാതായി. നജീബിന്റെ ഫോൺ ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ തന്നെ കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു. നജീബിനെതിരെ ഗൗരവമായ ആക്രമണ ഭീഷണിയുണ്ടായിട്ടും യൂണിവേഴ്സിറ്റി അധികാരികൾ അദ്ദേഹത്തിന് സംരക്ഷണം നൽകുന്നതിൽ കാണിച്ച ഉപേക്ഷ അങ്ങേയറ്റം അപലപനീയമാണ്. "ആ കട്ടുവാ(മുസ്‌ലീ മിനെയുദ്ദേശിച്ചു അവജ്ഞാപൂർവ്വം പ്രയോഗിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു വാക്ക് )യുടെ കഥ കഴിക്കാൻ അയാളെ ഞങ്ങളുടെ കയ്യിൽ തരൂ" എന്ന് സംഘി ഗുണ്ടകൾ വാർഡൻമാരോട് പരസ്യമായി ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നാണ് എനിക്ക് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്. അധികാരികൾ നജീബിന് സംരക്ഷണം നൽകിയില്ലെന്ന് മാത്രമല്ലാ, അയാളെ ആക്രമിച്ച സംഘി ലുംപനുകൾക്കെതിരെ ഇതുവരേയും ഒരു നടപടിയുമെടുത്തിട്ടില്ല. ഒരാളെപ്പോലും സസ്‌പെൻഡ് ചെയ്തിട്ടില്ല , ട്വിറ്ററിലൂടെ പോലും അതിൽപ്പിന്നെ വി സി യുടെ ഒരു സന്ദേശവും കണ്ടിട്ടില്ല; ഈ ലുംപൻ സംഘത്തിലെ ആരെയും ചോദ്യം ചെയ്യാൻ പോലും പോലീസ് കസ്റ്റഡിയിൽ എടുത്തില്ല; ഇത്രയും സ്തോഭജനകമായ ഒരു സംഭവം ജെഎൻയു വിൽ ഉണ്ടായിട്ടും ടി വി ചാനലുകൾക്ക്‌ അത് ഒരു വാർത്തയായില്ല.
ജെ എൻ യു വിദ്യാർത്ഥി യൂണിയൻ (JNUSU) പ്രസിഡന്റിനേയും രാത്രിയിൽ സൗരഭ് ശർമ്മ എന്ന എ ബി വി പി നേതാവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഈ ലുംപൻ സംഘം ആക്രമിച്ചു. കാംപസിൽ നാലായിരം വിദ്യാർത്ഥികൾ മനുഷ്യച്ചങ്ങലയിൽ കൈകോർത്തയവസരത്തിൽപ്പോലും നിങ്ങളുടെ ചംച്ചാകളിൽ ഒരാൾക്ക് നേരെയും കയ്യേറ്റം ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നും ,അതാണ് ജെ എൻ യു വിന്റെ പാരമ്പര്യവും സംസ്കാരവുമെന്നും പ്രിയപ്പെട്ട ശർമ്മയെ ഓർമ്മിപ്പിക്കട്ടെ. രക്തദാഹികളായ നിങ്ങളുടെ ലുംപന്മാർക്ക് കലാപങ്ങൾ കുത്തിപ്പൊക്കുന്നതിന് ജെഎൻയു ഒരു താവളമാക്കിത്തീർക്കാൻ ഒരിയ്ക്കലും ഞങ്ങൾ അനുവദിക്കില്ല. അഡ്മിനിസ്ട്രേറ്റിവ് ബ്ലോക്കിൽ ഇന്ന് രാവിലെ 11 മണിക്ക്
ജെ എൻ യു എസ് യു വിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽനടക്കുന്ന പ്രതിഷേധപരിപാടിയിൽ പങ്കാളികളാകാൻ എല്ലാ വിദ്യാർത്ഥികളോടും അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു; ഇന്ന് നജീബ് ആണെങ്കിൽ നാളെ നമ്മളിൽ ആരും ആകാം എന്നതുകൊണ്ടുകൂടിയാണ് നിശ്ശബ്ദത പാലിക്കാൻ നമുക്ക് ആകാത്തത്."
A student of JNU, Najeeb Ahmed, gets repeatedly assaulted by a bloodthirsty ABVP mob in presence of wardens, security staff and other students. He calls his mother to campus, but, before she reaches JNU, he goes missing, with his phone still lying in his room. The University failed to protect Najeeb, even though it was amply clear that he is under threat. From what I hear, the Sanghi goons had openly asked the wardens to "hand over" the "katua" (derogatory word for Muslim) to them, and that they would "lynch him". Not only was he NOT accorded any protection at all, but the University administration has also NOT taken any action against these Sanghi lumpens, the VC has NOT taken to Twitter yet, no suspension order has been released, the police have NOT picked up these lumpens even for questioning and the TV channels are NOT hyperventilating. The lumpens even attacked the JNUSU President at night, led by their cheerleader, Saurabh Sharma. Dear Mr. Sharma, please don't forget- even when 4000 students formed a human chain on campus, not a single one of your chamchas or you was harmed. That is JNU. We will not allow this campus to become a den of your riot-mongering, bloodthirsty, lumpen mobs. Request all students to join JNUSU's protest demo at 11 a.m. today at Ad Block.
It was Najeeb; but it could be any one of us, and we cannot afford to be silent.

യുദ്ധവെറിയും വിദ്വേഷവും
പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനെ
ചെറു ക്കുക

ഉറി യിലും പത്താൻകോട്ടിലും നടന്ന ഭീകരാക്രമണത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഇൻഡ്യാ ഗവൺമെൻറ് നടത്തിയതായി പ്രഖ്യാപിച്ചിരിക്കുന്ന പ്രത്യാക്രമണം രാജ്യത്തിനകത്ത് വർഗ്ഗീയ വിദ്വേഷവും അഭിപ്രായ പ്രകടനങ്ങൾക്കെതിരെ സെൻസർഷിപ്പിനുള്ള മുറവിളികളും പ്രോൽസാഹിപ്പിക്കുന്ന സ്ഥിതി സംജാതമായിരിക്കുന്നു. അങ്ങേയറ്റം അപലപനീയവും ആശങ്കാജനകവുമായ ഒരു പ്രവണതയാണ് രാജ്യത്തിനുള്ളിൽ ബി ജെ പി സർക്കാരും സംഘപരിവാറും ചേർന്ന് വളർത്തികൊണ്ടുവരുന്നത്.
സർക്കാർ കുനിയാൻ പറയുമ്പോൾ മുട്ടിൽ ഇഴയുന്ന മാദ്ധ്യമങ്ങൾ ഇന്ന് സ്വയം സെൻസർഷിപ്‌ ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുകയാണ്. സർക്കാരിനെ വിമർശിക്കുന്ന എന്തും 'ദേശ താൽപര്യ'ത്തിന്റെ പേരിൽ   മാദ്ധ്യമങ്ങൾ തമസ്കരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.ഈയ്യിടെ നടന്ന 'സർജിക്കൽ സ്ട്രൈക്ക്' സംബന്ധിച്ച് അവകാശവാദങ്ങൾ നടത്തുമ്പോൾ സർക്കാർ പക്ഷത്ത് സുതാര്യതയുടെ അഭാവമോ ,അതിൽനിന്നും രാഷ്ട്രീയ മുതലെടുപ്പ് നടത്താനുള്ള സ്പഷ്ടമായ  ശ്രമങ്ങളോ ഒന്നും മാദ്ധ്യമങ്ങൾ കണ്ടതായി ഭാവിക്കുന്നുപോലുമില്ല.
 വിമർശകരെ മസിൽ കാട്ടി ഭയപ്പെടുത്താനുള്ള മോദി സർക്കാരിന്റെ നീക്കങ്ങളെ പതിന്മടങ്ങു പൊലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കോർപ്പറേറ്റ് മാദ്ധ്യമങ്ങൾ അപായകരമായ ഒരു യുദ്ധക്കളിയിലെ മുൻനിരക്കളിക്കാരായി മാറിയിരിക്കുന്നു .  പാകിസ്ഥാനിൽനിന്നു വരുന്ന കലാസാംസ്കാരിക പ്രവർത്തകർ അവരുടെ സർക്കാരിനെ പരസ്യമായി തള്ളിപ്പറയാൻ തയ്യാറല്ലാത്തപക്ഷം  ഇന്ത്യക്കാർ അവരുടെ പരിപാടി ബഹിഷ്കരിക്കണമെന്ന് പറയുന്ന ഇതേ മാദ്ധ്യമങ്ങൾ ഇൻഡ്യാ ഗവണ്മെന്റിന്റെ യുദ്ധവെറിയെയും അസഹിഷ്ണുതയെയും  പരസ്യമായി വിമർശിച്ചുപോന്നിട്ടുള്ള ഇന്ത്യയിലെ സാംസ്കാരിക-കലാ പ്രവർത്തകരെ 'രാജ്യദ്രോഹികൾ' എന്ന് വിളിച്ചാക്ഷേപിച്ചു  എന്നത് ഒരു വിരോധാഭാസമാണ്.
ഇൻഡ്യാ വിഭജനം പ്രമേയമാക്കുന്ന  ഗരം ഹവാ എന്ന കരുത്തുറ്റ സിനിമയുടെ  സംവിധാനം നിർവഹിച്ച എം എസ് സത്യു വിനെതിരെ ഒരു സംഘ് പരിവാർ സംഘടനയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ഇൻഡോറിൽ അടുത്തയിടെ ആക്രമണം ഉണ്ടായി.  പാക്കിസ്ഥാനി ആർട്ടിസ്റ്റുകളെ  ബഹിഷ്കരിക്കാനുള്ള ആഹ്വാനത്തിനെതിരെ പ്രതികരിച്ചതും ഇൻഡോ -പാക് സൗഹാർദ്ദത്തിനു അനുകൂലമായി സംസാരിച്ചതും ആണ് അക്രമികളെ പ്രകോപിപ്പിച്ചത്.
ഇന്ത്യയിലെയോ പാക്കിസ്ഥാനിലെയോ സാംസ്കാരിക പ്രവർത്തകരുടെ മേലെ കുതിര കേറുന്നതിനെ വിളിക്കേണ്ടത്  രാജ്യസ്നേഹമല്ല , അതിന്റെ പേര് 'ജിംഗോയിസം' എന്നാണ് . സാർവത്രികമായ യുദ്ധവെറിയുടെ  നടുവിലും  സമാധാനത്തിന്റെ പക്ഷത്തുനിലകൊള്ളുകയും യുദ്ധത്തിനെതിരെ   നിലപാടെടുക്കുകയും ചെയ്തവരാണ് ഏതൊരു രാജ്യത്തിലെയും ഏറ്റവും ധൈര്യശാലികളായ പൗരന്മാർ .
  സ്വന്തം സൈനികത്താവളങ്ങൾ സുരക്ഷിതമാക്കുന്നതിൽ  പത്താൻ കോട്ടിലെയും ഉറിയിലേയും പരാജയത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുക്കാൻ എൻ ഡി എ സർക്കാർ ഇനിയും തയ്യാറായിട്ടില്ല.  അതിനിടെ , രാജസ്ഥാനിലെ ബി ജെ പി മുഖ്യമന്ത്രി ഇൻഡോ- പാക്കിസ്ഥാൻ അതിർത്തിയിൽ 21 ബ്രാഹ്മണരെ പങ്കെടുപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു "രാഷ്ട്ര രക്ഷാ യജ്ഞം" നടത്തി !  ബ്രാഹ്മണിക്കൽ ആയ ഒരു അനുഷ്ഠാന കർമ്മം 'ദേശ രക്ഷ'യ്ക്ക് വേണ്ടി സംഘടിപ്പിക്കുക വഴി ബ്രാഹ്മണ മൂല്യവ്യവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ കെട്ടിപ്പടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു 'ഹിന്ദുരാഷ്ട്ര'മാണ് ഈ രാജ്യം എന്ന  സന്ദേശമാണ് ഭരണ കക്ഷിയും കൂട്ടാളികളും ലോകത്തിനു നൽകാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. ആധുനികതയെക്കുറിച്ചും വികസനത്തെക്കുറിച്ചും ഉള്ള ഇന്ത്യയുടെ അവകാശവാദങ്ങളെ അപഹാസ്യമാം വിധം തുറന്നുകാട്ടുകയാണ് ഇത്തരമൊരു അനുഷ്ഠാനത്തിലൂടെ അവർ ചെയ്യുന്നത്.
സർക്കാർ തന്നെ സ്പോൺസർ ചെയ്യുന്ന ജിംഗോയിസം കൊണ്ട്  രാജ്യത്തിനകത്ത് പ്രതിലോമ രാഷ്ട്രീയത്തെ വളർത്താനും ശക്തിപ്പെടുത്താനും ആണ് പ്രാഥമികമായും ഉദ്ദേശിക്കപ്പെടുന്നത്. ഇതിന്റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഇതിനകം തന്നെ വേണ്ടത്ര ദൃശ്യമായിട്ടുണ്ട് .പാക് വിരുദ്ധ വിദ്വേഷ പ്രചാരണങ്ങൾ  യഥാർഥത്തിൽ അവയുടെ ആക്രമണ ലക്ഷ്യമാക്കുന്നത് ഇന്ത്യൻ മുസ്ലീങ്ങളെയാണ് .പാക്കിസ്ഥാനി ആർട്ടിസ്റ്റുകൾക്കെതിരെ ബഹിഷ്കരണം എന്ന മുദ്രാവാക്യം പ്രചാരം നേടുന്നതിന് മുൻപേ തന്നെ മുസഫർ നഗറിൽ ഒരു രാമായണ കഥയുടെ ആവിഷ്കരണത്തിൽ  (രാം ലീല ) വേഷമിടുന്നതിനെതിരെ  ഇന്ത്യയിലെ പ്രശസ്ത അഭിനേതാവായ നവാസുദ്ദിൻ സിദ്ദിഖ്വിയ്ക്ക് സംഘ പരിവാറിൽ നിന്നും വിലക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു .  ഈ വർഷത്തിലെ വിജയദശമി ആഘോഷങ്ങൾ 'പ്രത്യേകതയുള്ളതായിരിക്കണം' എന്ന് മോദി നിർദ്ദേശിച്ചപ്പോൾ അതുകൊണ്ടു അർഥമാക്കിയത് ഇതിഹാസത്തിലെ രാമൻ രാവണന്റെ മേൽ നേടുന്ന വിജയത്തിന് സമാനമായി പാക്കിസ്ഥാന്റെ മേലെ ഇന്ത്യയുടെ വിജയം ആഘോഷിക്കണം എന്നാവാം.
 ഇന്ത്യയെ ഒരു ഹിന്ദു രാഷ്ട്രമായി അവതരിപ്പിക്കാനുള്ള സംഘ പരിവാർ നീക്കങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ, അടുത്ത കാലത്ത് ഉണ്ടായ മറ്റൊരു സംഭവം പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഒരു വർഷം മുൻപ് ദാദ്രിയിൽ മുഹമ്മദ് അഖ്‌ലാഖിനെ ആൾക്കൂട്ടം കൊലപ്പെടുത്തിയ കേസിലെ പ്രതിയും വിചാരണ ത്തടവുകാരനുമായ ഒരാൾ  ജുഡീഷ്യൽ  കസ്റ്റഡിയിൽ വെച്ചു മരണപ്പെട്ടപ്പോൾ അയാളുടെ ശവ സംസ്കാരത്തെ സംഘ പരിവാർ രാഷ്ട്രീയ മുതലെടുപ്പിനുള്ള അവസരമാക്കുകയും, മൃതശരീരം ദേശീയ പതാക കൊണ്ട് പുതപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.  ഇന്ത്യൻ സേനയിലെ അംഗങ്ങൾ മരണപ്പെടുമ്പോൾ  മാത്രമേ  കീഴ്വഴക്കം അനുസരിച്ചുള്ള ഇത്തരമൊരു ബഹുമതി ശവസംസ്കാരത്തിൽ നൽകാറുള്ളൂ. പക്ഷേ  വീട്ടിൽ ബീഫ് ഉണ്ടാക്കി എന്നാരോപിച്ചു മുഹമ്മദ് അഖ് ലാഖിനെ തല്ലിക്കൊന്ന ആൾക്കൂട്ടത്തിലെ അംഗം എന്ന നിലയിൽ നിയമത്തിന്റെ  പിടിയിലായ  പ്രതിയ്ക്ക് ഇത്തരം അപൂർവ്വമായ ഒരു മരണാനന്തര ബഹുമതി നൽകാൻ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കൾ രംഗത്ത് വന്നു എന്നുമാത്രമല്ല , മുസ്ലീങ്ങളെ  ആക്ഷേപിക്കുകയും അവർക്കെതിരെ ഭീഷണി മുഴക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രസംഗങ്ങൾ അവരിൽനിന്നു ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്തു. ഒരു മുസൽമാനെ വളഞ്ഞു കൊലചെയ്ത ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ പ്രവൃത്തിയെ  'രാജ്യസ്നേഹ' ത്തിന്റെ മികച്ച ഉദാഹരണമായി വർഗീയ ഫാസിസ്റ്റു ശക്തികൾ ഉയർത്തിക്കാട്ടുകയാണ് എന്ന് ഇതിൽനിന്നും വ്യക്തമാകുന്നു. ഒരു ഇന്ത്യൻ പട്ടാളക്കാരന്റെ മകൻ കൂടിയായിരുന്ന മുസ്ലിമിനെ  വളഞ്ഞു കൊലചെയ്തവരിലൊരാളായി ആരോപിതനായ  വ്യക്തിയുടെ മൃത ദേഹത്തിലും മരണപ്പെടുന്ന സൈനികരുടെ ദേഹത്തും ഒരു പോലെ ദേശീയ പതാക പുതപ്പിച്ചു 'രാജ്യ സ്നേഹം' കാട്ടുന്നതിലെ വിരോധാഭാസം അവർക്ക് പ്രശ്നമില്ല.  
യുദ്ധവെറി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതിന്ന് പകരം,  കോൺഗ്രസ്സും പ്രതിപക്ഷവും ഭരണ കക്ഷിയുമായി മത്സരിക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് അടുത്തകാലത്ത് നമ്മൾ കാണുന്നത്. മോദി സർക്കാർ സർജിക്കൽ സ്ട്രൈക്ക് നടത്തിയെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടപ്പോൾ തങ്ങളുടെ ഭരണകാലത്തും അതുപോലുള്ള 'സ്ട്രൈക്ക്' കൾ പാക്കിസ്ഥാനെതിരെ  നടത്തിയിട്ടുണ്ടെന്നാണ് കോൺഗ്രസ് അവകാശവാദമുന്നയിച്ചത്. പാക്കിസ്ഥാനി സൈന്യം നടത്തിയ ഒരാക്രമണത്തിന് മറുപടിയായി 2011 ൽ അതിർത്തി കടന്നു ഇന്ത്യൻ സേന തിരിച്ചടിച്ചിരുന്നുവെന്ന് തെളിയിക്കുന്ന രേഖകൾ ഒരു വർത്തമാനപത്രം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. സൈനിക പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക്  നിയന്ത്രണം നിർദ്ദേശിക്കുന്ന ജനീവ അന്താരാഷ്‌ട്ര ഉടമ്പടികളും മറ്റ് ധാരണകളുമെല്ലാം കാറ്റിൽ പറത്തുന്ന രീതിയാണ്  ഈ ആക്രമണങ്ങളും പ്രത്യാക്രമണങ്ങലും സംബന്ധിച്ച അവകാശവാദങ്ങളിൽ കണ്ടത്. ഇൻഡ്യയിലേയും പാക്കിസ്ഥാനിലേയും ഏതാനും സേനാംഗങ്ങളുടെ തലകൾ അറുക്കപ്പെടുകയും ഇരു പക്ഷവും അവയെ 'ട്രോഫി'കളായി കൊണ്ടുപോയി അതാത് രാജ്യങ്ങളിലെ സൈനിക മേലധികാരികളുടെ  പക്കൽ എത്തിച്ച ശേഷം യുദ്ധകുറ്റങ്ങൾക്കുള്ള തെളിവായി പിന്നീട് കണ്ടെത്തപ്പെടാതിരിക്കാൻ അധികാരികളുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം നശിപ്പിക്കപ്പെടുകയുമാണ് ഉണ്ടായത്.  'ഞങ്ങളുടെ പേരിൽ ഇത് വേണ്ടാ'  എന്നും, ഇരു രാജ്യങ്ങളിലേയും ജനങ്ങളുടെ 'ദേശാഭിമാന'ത്തെ ഉത്തേജിപ്പിക്കാനുള്ള  സ്രോതസ്സായി  ഇതുപോലുള്ള കൊടിയ യുദ്ധ കുറ്റങ്ങളും  അതിക്രമങ്ങളും ഉപയോഗിക്കരുതെന്നും  ഇന്ത്യയിലെയും പാക്കിസ്ഥാനിലെയും പൗരന്മാർ ഉറച്ച ശബ്ദത്തിൽ പ്രഖ്യാപിക്കേണ്ട സമയം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു. യുദ്ധവെറി യിൽ നിന്നും വിദ്വേഷത്തിൽ നിന്നും ഭീകര പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ നിന്നും ഒരേ സമയം സ്വാതന്ത്ര്യം നേടുന്ന ശാശ്വതമായ സമാധാനമാണ് തെക്കനേഷ്യയിലെ അയൽ രാജ്യങ്ങൾക്കിടയിൽ ഇന്ന് ഏറ്റവും ആവശ്യം. അതുമാത്രമായിരിക്കണം  ഈ രാജ്യങ്ങളോരോന്നിലേയും ദേശീയ അന്തസ്സിന്റെ യഥാർഥ ഉറവിടം.
ഇന്ത്യയിലെ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളും മാദ്ധ്യമങ്ങളും നിരുത്തരവാദപരമായി  കെട്ടഴിച്ചുവിടുന്ന യുദ്ധവെറിയ്ക്കെതിരെ രോഷമുള്ളവരാണ് പഞ്ചാബിലെ അതിർത്തി ഗ്രാമങ്ങൾ .  യുദ്ധവിപത്തിന്റെ  പേരിൽ  ഈ പ്രദേശത്ത് നിന്നും ഒഴിപ്പിക്കൽ ഭീഷണിയിലായ  ഗ്രാമീണരുടെയെണ്ണം 15  ലക്ഷത്തോളം വരും. എന്നാൽ , പിന്നീട് വ്യക്തമായത്  അവരെ ഒഴിപ്പിച്ചത് അതിർത്തി രക്ഷാ സേനയുടെ ആവശ്യപ്രകാരമായിരുന്നില്ല എന്നാണ് .  ഒന്നുകിൽ അകാലി -ബി ജെ പി സഖ്യം ഭരിക്കുന്ന പഞ്ചാബിലെ സംസ്ഥാന ഭരണകൂടമോ അല്ലെങ്കിൽ കേന്ദ്ര ആഭ്യന്തര വകുപ്പോ ആയിരിക്കണം ഈ നീക്കത്തിന്  പിന്നിൽ എന്നും, ,സുരക്ഷാ പ്രശ്നങ്ങളെക്കാൾ ഏറെ അതിന്നു പ്രേരകമായത് രാഷ്ട്രീയ നേട്ടങ്ങളുടെ ചില കണക്കുകൂട്ടലുകൾ ആയിരിക്കാമെന്നും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട് .  എന്നാൽ, ഗ്രാമീണ കർഷകർ കഠിനാദ്ധ്വാനത്തിലൂടെ ഉൽപ്പാദിപ്പിച്ച  വിളകൾ നഷ്ടപ്പെടുന്ന സാഹചര്യം മൂലം പൊന്തിവന്ന അഭൂതപൂർവ്വമായ  ജനരോഷത്തിന് മുന്നിൽ ഈ ഒഴിപ്പിക്കൽ നീക്കത്തിൽ നിന്നും അധികാരികൾക്ക് പിന്തിരിയേണ്ടിവന്നു .
 തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ആസന്നമായിരിക്കുന്ന ഉത്തർ പ്രദേശിൽ ' സർജ്ജിക്കൽ  സ്ട്രൈക്ക് ' വോട്ടാക്കിമാറ്റാനുള്ള ബി ജെ പി യുടെ ശ്രമങ്ങൾ ഇപ്പോൾത്തന്നെ പ്രകടമാണ്. കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ  പരാജയങ്ങൾ മറച്ചു വെക്കാൻ ബി ജെ പി യുദ്ധവെറി പ്രചരിപ്പിച്ചു പുകമറയുണ്ടാക്കിയിരിക്കുമ്പോൾ  അങ്ങനെ രക്ഷപ്പെടാൻ തല്പര കക്ഷികളെ ഒരിയ്ക്കലും അനുവദിച്ചുകൂടാ.  വിലക്കയറ്റം നിയന്ത്രിക്കൽ, തൊഴിലവസരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കൽ, കർഷകർക്ക് ആശ്വാസം നൽകുന്ന നടപടികൾ സ്വീകരിച്ചു നടപ്പാക്കൽ എന്നിവ തൊട്ടു സൈനികത്താവളങ്ങളുടെ സുരക്ഷ ഉറപ്പാക്കൽ വരെയുള്ള ഓരോ കാര്യത്തിലും തികഞ്ഞ പരാജയമായ മോദി സർക്കാർ ജനങ്ങൾക്ക് നൽകിയ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് വാഗ്ദാനങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും ലംഘിച്ചിരിക്കുകയാണ്. അതേ  സമയം, 'പശു സംരക്ഷണത്തിന്റെ' പേരിലും മറ്റും ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്കും ദളിതുകൾക്കുമെതിരെ നടക്കുന്ന ഹീനമായ കുറ്റകൃത്യങ്ങളേയും ഹിംസകളേയും വെച്ച് പൊറുപ്പിക്കുകയും മാപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന  മോദി സർക്കാർ ഇത്തരം സംഭവങ്ങളിൽ പ്രതിസ്ഥാനത്ത് തന്നെയാണ് കരുതേണ്ടിവരും .  സൈനികർക്ക്  ജീവൻ നഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ അതിൽ വിലപിച്ചു  രാഷ്ട്രീയം കളിക്കുന്ന മോദി ഗവൺമെന്റ്, അംഗവൈകല്യങ്ങൾ ബാധിച്ച സേനാംഗങ്ങൾക്ക്  അർഹമായ പെൻഷനുള്ള ആവശ്യം പോലും നിരാകരിച്ചു അതിന്റെ നിരങ്കുശതയും ധാർഷ്ഠയവും തെളിയിച്ചിരിക്കുകയാണ്; ഡിസേബിലിറ്റി പെൻഷന്റെ കാര്യത്തിൽ  ജവാന്മാരെയും ഓഫീസർമാരെയും ഒരേ പോലെ  പരിഗണിക്കുക, കൂടുതൽ വിഭാഗങ്ങളെ  ഉൾപ്പെടുത്തി അതിന്റെ കവറേജ് വിപുലമാക്കുക എന്നീയാവശ്യങ്ങൾ സൈനികരുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ഉണ്ടായപ്പോൾ അതിനെ നിരാകരിക്കുക  മാത്രമല്ല, 'സർജിക്കൽ സ്ട്രൈക്ക്' ന്  ദിവസങ്ങൾ മാത്രം പിന്നാലെ വന്ന ഒരു നടപടിയിലൂടെ സർക്കാർ  ജവാന്മാരുടെ ഡിസേബിലിറ്റി പെൻഷൻ നിലവിലുള്ളതിൽ നിന്നും വെട്ടിക്കുറച്ചതായും റിപ്പോർട്ടുകൾ ഉണ്ട്. 
  ഭരണകൂടവും മീഡിയയും പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന ജിംഗോയിസത്തെ ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങൾക്ക് വില കൽപ്പിക്കുന്ന ഇന്ത്യയിലെ ജനതയാകെ ഒറ്റക്കെട്ടായി ചെറുക്കേണ്ടതുണ്ട് .ഇന്ത്യയും പാക്കിസ്ഥാനും തമ്മിലുള്ള എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും നയതന്ത്രതലത്തിലുള്ള  സംഭാഷണങ്ങളിലൂടെയും രമ്യമായി പരിഹരിക്കാനും സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിക്കാനും ആവശ്യപ്പെടുന്നതോടൊപ്പം വർഗ്ഗീയത കുത്തിപ്പൊക്കുന്ന വിദ്വേഷ പ്രചാരണങ്ങൾക്ക് 'ദേശസ്നേഹ'ത്തിന്റെ കുപ്പായം ഇടുവിക്കുന്നതിനെ വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാതെ  എതിർക്കുകയും വേണം [ML Update -
A CPI(ML) Weekly News Magazine
Vol. 19, No. 42, 11 ­– 17 OCTOBER 2016]

RESIST THE CLIMATE OF
WAR- MONGERING AND HATE

The escalating climate of war-mongering and hate in the wake of the Uri attack and the retaliatory strike announced by the Indian Government is a matter of great concern that is fuelling campaigns of communal hate and censorship in India.
The media is bending over backwards when asked to kneel by the Government. There are shameful instances of self-censorship by the media, where criticism of the Government’s lack of transparency when it comes to the surgical strike as well as its blatant attempts to draw political mileage from the strike is being censored by media houses in the name of ‘national interest.’
Amplifying the muscle-flexing by the Modi Government, influential sections of the corporate media is playing dangerous war games, calling upon Indians to boycott of Pakistani cultural artists who fail to publicly condemn their Government. The irony is that Indian cultural figures who have in the past couple of years spoken out against the Indian Government’s intolerance – and those who have spoken up courageously against war-mongering - have been attacked as ‘anti-national’ by the ruling party and Sangh Parivar! Celebrated director MS Sathyu (whose classic Garam Hawa is one of the most powerful films on the Partition) was attacked in Indore recently by an RSS outfit for opposing the call to boycott Pakistani artists and calling for peace between Pakistan and India. It is the height of hypocrisy when Pakistani artists are told they will be boycotted unless they distance themselves from their Government but dissent by Indian artists is branded as ‘anti national’! Bullying Pakistani and Indian artists is not ‘patriotism’ - it is jingoism. In every country in the world, the most courageous citizens have been those who have taken stands for peace in a climate of war-mongering.
The NDA Government is refusing to take any responsibility for its failure to secure its own military bases at Pathankot and Uri. Meanwhile the BJP’s Rajasthan Chief Minister herself organized and attended a ‘Rashtra Raksha Yagna’ – a Brahminical Hindu religious ‘Ritual for National Security’ at the Indo-Pakistan border, conducted by ’21 Brahmins!’ Such a ceremony, while making a mockery of India’s claims to modernity and development, is calculated to propagate the notion of India as a ‘Hindu Nation’ with Brahminical values.
The Government-sponsored jingoism is primarily for domestic political consumption – and the dangerous effects of the prevailing climate of jingoism are already showing. It is Indian Muslims who are the target of anti-Pakistan hate campaigns. Even as calls to boycott Pakistani artists gain ground, one of India’s finest actors, Nawazuddin Siddiqui was prevented by Hindu right wing groups from playing a role in the ‘Ramlila’ (enactment of the Ramayana) performance at Muzaffarnagar. It is significant that the Prime Minister himself has hinted that ‘Vijayadashami’ celebrations this year are ‘special’ – thus using the image of the Hindu festival celebrating the mythical victory of Rama over Ravana, to symbolise the ‘victory’ of India over Pakistan.
An even more chilling instance of the increasing bid of the Sangh Parivar to project India as a ‘Hindu nation’ with Muslims projected as the enemy, took place in Dadri recently. One of the men accused of lynching a Muslim man Akhlaque to death, died in judicial custody while awaiting trial. At his funeral, his body was draped in India’s national flag, as is the custom for the bodies of Indian soldiers, and political leaders gave speeches abusing and threatening Muslims. Clearly, the communal fascist forces are trying to project lynching Muslims as an act of ‘patriotism.’ Even as India’s ruling party draws political mileage from the death of soldiers, it has raised no objection to the use of the national flag to drape the body of a man accused of lynching to death the father of an Indian soldier.
It is unfortunate that the Opposition too is indulging in competitive war-mongering. The Congress is responding to the Modi Government’s claims of surgical strike by pointing out that similar strikes took place during the UPA regime too. A newspaper revealed documents proving that Indian troops carried out a cross-border ‘retaliatory’ strike in 2011 following a raid by Pakistani military. It emerges that in those raids and retaliations, the Geneva Convention and international norms of military engagement were thrown to the winds. Heads of Pakistani and Indian soldiers were chopped off and carried away as ‘trophies’ and later destroyed on orders of top military officials to conceal evidence of these war crimes. It is time for Indian and Pakistani citizens to declare that such atrocities and war crimes cannot be a source of ‘national pride’ for the people of either country. Lasting peace and an end to terror, war-mongering and hatred in the South Asian neighbourhood would be a worthy source of pride.
There is anger in Punjab’s border villages against the irresponsible war-mongering by Indian politicians and media. 15 lakh people of border villages were evacuated in the name of a war-threat. But it emerged later that the Border Security Force had not ordered the evacuation – rather the evacuation ordered by the Akali-BJP Government or India’s Home Ministry appeared motivated by political rather than security considerations. Faced with anger by farmers whose crops were endangered by the evacuation, the Government was forced to reverse the decision to evacuate.
The BJP is already displaying advertisements in poll-bound Uttar Pradesh boasting of the ‘surgical strike.’ The BJP must not be allowed to hide the failures of the Modi Government behind a smokescreen of war-mongering. The Modi Government has failed spectacularly to deliver on its promises to curb price rise, generate employment, make farmers prosperous and secure, or secure military bases. Instead it stands implicated of condoning crimes against minorities and Dalits in the name of protecting cows. Moreover, the Modi Government that is playing politics over soldiers’ deaths, has shamelessly failed to meet the soldiers’ demands for just disability pensions – including equity between jawans and officers and increased coverage when it comes to disability pensions. Instead there are reports that the Government actually slashed disability pensions for soldiers, days after the surgical strike.
Indian people who value democracy must counter state- and media-fuelled jingoism, promote peace and diplomatic dialogue to resolve issues between Pakistan and India and resolutely resist attempts to cloak communal hate-mongering in ‘patriotic’ robes.
[ML Update -
A CPI(ML) Weekly News Magazine
Vol. 19, No. 42, 11 ­– 17 OCTOBER 2016]

ഉന മാർച്ച്‌ ആഗസ്ത് 15 ,2 0 16 :
ദലിതരും ആദിവാസികളും ആവശ്യപ്പെടുന്നത് മർദ്ദനത്തിൽനിന്നും,ചൂഷണത്തിൽനിന്നും , കോർപ്പറേറ്റ് കൊള്ളയിൽനിന്നും സ്വാതന്ത്ര്യം

ഇന്ത്യയുടെ 70 - )൦  സ്വാതന്ത്ര്യദിനം ആയ  2016 ആഗസ്ത് 15 ശ്രദ്ധേയവും ആവേശ കരവുമായ ഒരു ജനമുന്നേറ്റത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ഗുജറാത്തിൽ ഉന യിലെ ദലിത് ജനതയും ബസ്തർ മേഖലയിലെ ആദിവാസികളും അവർക്കു നിഷേധിക്കപ്പെട്ട സ്വാതന്ത്ര്യവും അന്തസ്സും നേടിയെടുക്കാനുള്ള  ജനകീയ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ വരുംനാളുകളിൽ കൂടുതൽ ശക്തിമത്താക്കുമെന്ന് വിളംബരം ചെയ്യാനുള്ള ഒരവസരമായിട്ടാണ് ഈ ദിവസത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തിയത്. ബ്രാഹ്മണിസത്തിന്നും, വർഗീയ ഫാസിസത്തിനും, ഭരണകൂട ഭീകരതയ്ക്കും എതിരെ അടുത്ത നാളുകളിൽ ഉയർന്നു വന്നിരിക്കുന്ന  വമ്പിച്ച രാഷ്ട്രീയ വെല്ലുവിളിയാണ് ഗുജറാത്തിലും ഛത്തീസ്ഗഢിലും സംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ട രണ്ട് ബഹുജന മാർച്ചുകൾ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നത്

ഉന സ്വാതന്ത്ര്യ യാത്രയും റാലിയും

“നിങ്ങളുടെ പശുവിന്റെ വാലിൽ  നിങ്ങൾ തന്നെ പിടിച്ചു  തൂങ്ങിക്കോളൂ - ഞങ്ങളുടെ ഭൂമി ഞങ്ങൾക്ക് തന്നാൽ മതി " 
ഉന സ്വാതന്ത്ര്യ മാർച്ചിൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ട ഈ മുദ്രാവാക്യം ഗുജറാത്തിലും ഇന്ത്യയിലാകെയും ഇന്ന് നടക്കുന്ന സാമൂഹ്യ വിപ്ലവത്തിന്റെ സത്ത ഉൾക്കൊള്ളുന്നതാണ്. ഗോ സംരക്ഷണത്തിന്റെ പേരിൽ രാജ്യത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും മുസ്ലീങ്ങളും ദലിതുകളും സംഘി ഗുണ്ടകളുടെ കയ്യാൽ തല്ലിച്ചതയ്ക്കപ്പെടുന്നതും  കൊല്ലപ്പെടുന്നതും,  വിദ്വേഷ പ്രചാരണങ്ങളുടെ സ്വാധീനത്താൽ പ്രചോദിതരായ  ആൾക്കൂട്ടങ്ങൾ അവരെ വളഞ്ഞു പിടികൂടി കൊല്ലുന്നതും ആവർത്തിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഗുജറാത്തിൽ ആയിരക്കണക്കിന് ദലിതുകൾ സംഘടിതരായി ഇതിനെതിരെ രംഗത്തുവന്നു.
"നിങ്ങളുടെ ചത്ത പശുക്കളെ   നിങ്ങൾ തന്നെ എടുത്തോ ;അവയെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന പണിക്ക്  ഇനി ഞങ്ങളെ കിട്ടില്ല" എന്ന് സംഘി ഗുണ്ടകളുടെ മുഖത്തടിച്ചപോലെ അവർ പ്രഖ്യാപിച്ചു.  തങ്ങൾക്ക് കൃഷിചെയ്യാൻ ഭൂമിയും അന്തസ്സ് അപഹരിക്കാത്ത ഉപജീവനമാർഗ്ഗങ്ങളും പകരമായി നൽകാൻ ഗുജറാത്ത് സർക്കാരിനു ബാദ്ധ്യതയുണ്ട് എന്നവർ ഒരേ സ്വരത്തിൽ പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഗോ സംരക്ഷണത്തിന്റെ പേരിൽ സാമൂഹ്യ ഹിംസയ്ക്കു പാത്രമാവുന്ന മുസ്ലീങ്ങളുമായി  ഐക്യപ്പെട്ട് "ദലിത് -മുസ്‌ലിം ഭായീ -ഭായീ" എന്ന മുദ്രാവാക്യം റാലിയിൽ അവർ ഉയർത്തി എന്നതും ശ്രദ്ധേയമായ ഒരു കാര്യമാണ്.
'ദലിത് അസ്മിതാ യാത്ര' എന്ന് അറിയപ്പെട്ട യാത്ര സൗരാഷ്ട്രാ മേഖലയിലൂടെ കടന്ന് പോയി  ഉന പട്ടണത്തിൽ എത്തുകയും ബൃഹത്തായ ബഹു ജനപങ്കാളിത്തത്തോടെ ഒരു 'സ്വാതന്ത്ര്യ റാലി' നടത്തുകയും ചെയ്തു. 'ദലിത് അസ്മിതാ യാത്ര'യിൽ പങ്കെടുത്തവർ ഭൂരിപക്ഷവും   തെക്കൻ ഗുജറാത്തിൻലെ ഗ്രാമീണ മേഖലകളിൽ നിന്നെത്തിയ  ദലിത് യുവജനങ്ങൾ ആയിരുന്നു ; ഗുജറാത്തിന്റെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും രാജ്യത്തിന്റെ ഇതര ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും എത്തിയ നൂറ് കണക്കിന് 

സാമൂഹ്യ പ്രവർത്തകരും ആക്ടിവിസ്റ്റുകളും യാത്രയിലും റാലിയിലും  പങ്കെടുത്തു. ജിഗ്നേഷ് മേവാനി , സുബോധ് പാർമർ  എന്നിവരടങ്ങിയ 'ഉന ദലിത് അത്യാചാർ ലഡായീ സമിതി' യുടെ യുവ നേതാക്കൾ ആയിരുന്നു യാത്ര
.നയിച്ചത് . 2002 ലെ  മുസ്‌ലിം വിരുദ്ധ കൂട്ടക്കൊല നടന്ന സമയത്ത് ഭാവ് നഗറിൽ മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് സംരക്ഷണം നൽകാൻ പരിശ്രമിച്ചതിന്റെ പേരിൽ  ഗുജറാത്ത് സർക്കാരിന്റെ ദ്രോഹ നടപടികൾക്ക് ഇരയായ രാഹുൽ ശർമ്മ എന്ന മുൻ പോലീസ് ഓഫീസർ , ജൻ  സംഘർഷ് മഞ്ചിന്റെ പ്രവർത്തകരായ നിർജ്ജരി സിൻഹ , പ്രതീക സിൻഹ എന്നിവരും 'ദലിത് അസ്മിതാ യാത്ര' യ്ക്ക് സജീവ മായ പിന്തുണ നൽകി.
1996 ൽ  രൺവീർ സേന  ദളിത് കൂട്ടക്കൊല നടത്തിയ ബഥാനി ടോലഉൾപ്പെട്ട ബിഹാറിലെ തരാറി മണ്ഡലത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന  സി പി ഐ (എം എൽ) എം എൽ എ ആയ സുദാമാ പ്രസാദ് ഉൾപ്പെടെ   സി പി ഐ (എം എൽ) ലും RYA യിലുംമറ്റു ബഹുജന സംഘടനകളിലും  പ്രവർത്തിക്കുന്ന അനേകം  നേതാക്കൾ ബിഹാറിൽ നിന്നും യു പി യിൽ നിന്നും മഹാരാഷ്ട്രയിൽ നിന്നും യാത്രയിൽ പങ്കെടുക്കാൻ  എത്തിയിരുന്നു.
ആഗസ്ത് 15 ന് ഉനയിൽ ദേശീയ പതാക ഉയർത്തിയത് സവർണ്ണ ഫാസിസ്ററ്  അധികാരവെറിയുടെ രക്തസാക്ഷിയായ രോഹിത് വേമുലയുടെ മാതാവ് രാധിക വേമുല ആയിരുന്നു. ഗുജറാത്തിലെ സാംസ്കാരിക രംഗത്തെ അറിയപ്പെടുന്ന ജനകീയപ്പോരാളികളും  ഗായകരുമായ  ചാരുലും വിനയ് യും ദേശീയഗാനാലാപനത്തിൽ  നേതൃത്വം വഹിച്ചു . രാജ്യം മേൽജാതിക്കാരുടെയോ , മേധാവിത്വം പുലർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും ഒരു  മതക്കാരുടെയോ സ്വകാര്യ സ്വത്ത് അല്ല രാജ്യം എന്ന് നമ്മളോ രോരുത്തരും  സ്വയം ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു മാർഗ്ഗമായിട്ടാണ് ദേശീയ പതാക ഉയർത്തുന്നതിനെ ഈയവസരത്തിൽ താൻ കാണുന്നതെന്ന് രാധിക വേമുല സദസ്സിനെ അഭിസംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഉന യിലെ മുന്നേറ്റത്തിന് തന്നെ പ്രത്യക്ഷമായ ഒരു നിമിത്തമാകും വിധത്തിൽ "ഗൗ രക്ഷക്" ഗുണ്ടകളുടെ മൃഗീയമായ ആക്രമണത്തിന് വിധേയനായ മോട്ടാ സാമദിയ എന്ന ഗ്രാമത്തിലെ  ബാബുഭായി സർവൈയ്യയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങളും വേദിയിൽ ആദരിക്കപ്പെട്ടു. "ലോകത്തിലെമ്പാടും ഉള്ള ദലിതുകൾ ഒന്നിക്കൂ "എന്ന മുദ്രാവാക്യം വേദിയിൽ മുഴങ്ങി.
സി പി ഐ (എം എൽ) പോളിറ്റ് ബ്യൂറോ അംഗമായ കവിതാ കൃഷ്ണനും,  AIPF  കാമ്പെയിൻ കമ്മിറ്റിയംഗങ്ങളായ ഡോക്ടർ ലക്ഷ്മീനാരായണ, ഡോ: രതി റാവു , PUCL പ്രവർത്തകയായ ദീപിക, ദലിത്  സംഘർഷ് സമിതി (കർണ്ണാടക )യിലെ വെങ്കിടേഷ് , അംബേദ്‌കർ ബുദ്ധിസ്റ്റ് സൊസൈറ്റി (ആന്ധ്രാ പ്രദേശ് ) യിലെ ശിവ പ്രകാശ് ,AISA ദേശീയ പ്രസിഡൻ്റ് സുചേതാ ഡേ എന്നിവരും അടങ്ങുന്നതായിരുന്നു ഉന മാർച്ചിൽ ആഗസ്ത് 15 നു പങ്കെടുത്ത AIPF (ആൾ ഇൻഡ്യാ പീപ്പിൾസ്  ഫോറം)  പ്രതിനിധികളുടെ സംഘം .

Notes From the Dalit Asmita Yatra 

Freelance journalist and photographer Javed Iqbal walked with the yatra. Some of his observations, accompanying his photographic documentation, are excerpted here from his Facebook wall:

The Asmita rally was mostly covered on foot, going village to village. There were no loudspeakers and sloganeering was done in groups, with loud calls of Jai Bhim, Azaadi and Halla Bol.

The children of Hemal, marched most of the way towards the village Timbi before the core protestors began to carry them. They shouted slogans throughout….

Dozens of people would be injured before and after the independence day rally when dominant caste villagers from Samter, attacked people attending the rally. The next day they would attack people leaving Una.

Babubhai from Thangadh was the quick to comment on how the police were so easy to open fire on them four years ago when three Dalit boys from their village were killed, and were much more circumspect when the Dalits were attacked on the way to the Una rally. Himatbhai Rathod from Thangadh, claimed that his attackers had even videographed him.

Profiling some of the other participants in the March and Rally, Javed Iqbal wrote:

Chandrika Solanki from Baroda is a teacher and an Ambedkarite activist who has been trying to get the government to further recognize Sayajibaug Garden, the park in Baroda where in 1918, Dr.Ambedkar had found himself and resolved to fight for Dalit rights, after being humiliated and evicted from a Parsi inn. ...

Sushila Prajapati, is a feminist activist from Ahmedabad who has worked for years on cultural practices and gender discrimination.

Jyoti Jagtap from cultural troupe Kabir Kala Manch was also a part of the march in Una. Three members from KKM have been in prison as undertrials for over three years now....

Ravindra Yadav from the CPI ML is from Arwal in Bihar, where the Laxmanpur-Bathe massacre had taken place in 1997, when the Ranveer Sena murdered 58 landless Dalits....

Rama Naga and Pradeep Narwal from JNU had given short rousing speeches to a cheering crowd. A large group of young boys behind me screamed in protest when the microphone was taken away from Rama Naga. ‘We will implement the Una Model all over India!’ he had said to rousing applause.

Javed Iqbal noted:

The effect of the month long agitation is sometimes easily visible on the roadside. This carcass was found on the way from Hemal to Thimbi and had been on the roadside for days. (see photo below)

Manoj Manzil, RYA Bihar President wrote about the Asmita Yatra:

We’ve seen the spark of awakening, revolt and resistance of the Dalits, the poor and oppressed challenge the feudal forces in Bihar, braving massacres and feudal reaction. Now we’re seeing that spark ignite a social revolution in the hostile terrain of Gujarat, where feudal oppression is compounded by communal-fascist political hegemony. The Dalit Asmita Yatra that moved from village to village in South Gujarat was a display of Dalit unity and assertion, of Muslim and Dalit unity – a resounding exposure of Modi’s much-touted ‘Gujarat model’ and a revolt in the RSS’ own Hindutva laboratory against Brahminism and the Sangh Parivar’s communal and casteist politics.     

The slogan that hurts and challenges the communal and casteist forces, especially the Sangh Parivar, the most is ‘Dalit Muslim Bhai Bhai, Milkar Chhedo Nayee Ladayee” (Dalits and Muslims are brothers, together let’s wage a new struggle).

From village to village, Dalits took the pledge not to dispose of cow or animal carcasses, not to enter gutters or dispose of human excreta – in short, never to do the demeaning work that the stinking Brahminical caste system has assigned to them.     

When the yatra reached Hemal village in Amreli district and we were resting after our meal, I spoke to a young Dalit agricultural worker Ramesh Parmar. He said, “We have to take our own plates and glasses to the fields, because the dominant caste farmers won’t give us food or water in their vessels. Dalits are not allowed into temples in our village. Even in social functions in the village, the dominant castes are served food separately from us. We are made to feel as though we’re not human.”  

The Yatra from Ahmedabad to Una covered 350 kilometres, crossing four districts of Ahmedabad, Botad, Amreli, and Gir-Somnath, stopping at many villages where the marchers were welcomed with flowers by young people, children, women and aged folk, who would then join the Yatra for a part of the journey. Activists from the yatra addressed public gatherings at many places. Wherever the RYA and CPI(ML) activists spoke, we told the gathering about the struggles for land, dignity and rights waged by the oppressed in Bihar, with red flags in their hands. We spoke of the need for unity between Left and Ambedkarite movements. Hailing the slogan of Gujarat’s Dalits “Lath lekar jayenge, zameen khaali karayenge”, we spoke about the struggles in Bihar where Dalits and other oppressed people freed ceiling surplus and gair mazarua land and redistributed it – defending it in the face of feudal guns. Dozens of villages like Charugram, Dr Nirmal Gram, and Sona Tola were settled in this manner, where Dalits today live and cultivate fields. Even now, the CPI(ML) MLA from Darauli (Siwan), Satyadev Ram, as well as the RYA National President Amarjit Kushwaha are in jail today because of one such struggle, where Dalits who freed land illegally grabbed by Brahmins and built their homes on it, defended themselves against goons who fired at them in presence of the police.      

One question that all are asking is: the Gujarat Government is so eager to give lands to Ambani, Adani and Tata, why not to landless Dalits? Landless Dalits in Gujarat have officially been allotted 1,63,808 acres of land, and there are some 50,000 acres of bhoodan land also, but these are all mostly still under control of the dominant Patel or Darbar castes, and the landless Dalits are yet to get possession of them.  

In Gujarat, the conviction rate in Prevention of Atrocity Act cases is six times lower than the national average. The NCRB data of 2014 shows that the national conviction rate is 28.8% - while the conviction rate in Gujarat is an even more pitiful 3.4%. This data shows the true face of the Gujarat model. Impunity is infectious: where crimes against Muslims enjoy open impunity and patronage, where power openly boasts of its crimes, can Dalits expect justice?

After the rally, CPI(ML) PB member Kavita Krishnan and I joined Tushar Parmar and Abhishek Parmar to visit the families of the three Dalit youth of Thangadh village - Pankaj Sumra, 17, Mehul Rathod, 16, and Prakash Parmar, 27 - who had been shot dead by police in 2012. The Dalits of Thangadh had been resisting an attack by the dominant Darbars – but the police fired on the Dalit victims not the aggressors, killing them in cold blood. The post mortem showed bullets to the chest – clearly firing wasn't intended to disperse the crowd but to kill for daring to challenge casteist violence. The families of the victims were on dharna and hunger strike at Gandhinagar, protesting against the closure report filed by the police in the case, and demanding that the report of a one-man enquiry commission, that had been submitted in 2013, be made public immediately.  

But Una has truly given the country another ‘Gujarat model’ – a model of Dalit awakening and struggle, of Dalit-Muslim unity, of giving up demeaning work and struggling for land and dignified livelihood instead. This spark is becoming a wildfire, spreading across the country, delivering a body blow to communal fascism.        

Jignesh Mevani's Speech At Una

Below are excerpts from Jignesh Mevani’s speech at the Una Azaadi Rally:

Friends, Modi did not open his mouth just like that. When the power of the oppressed and the poor came in full force on to the streets of Ahmedabad and Gujarat, they feared that the same cow-mother’s tail might become a noose for the BJP. So Modi said “if you have to shower bullets, shower them on me, spare the Dalits!” We want to ask Modi — When in Thangadh village of Surendranagar district of Gujarat, in 2012, police gunned down 3 young dalit boys with AK-47s, like terrorists, did you then say “Don’t shower bullets on them, shower bullets on me” at that time ? We will not fall for Hindutva tricks and deceptions any more. That is why we are saying, “Modi, keep the cow’s tail for yourself, give us our land).” Give us land, give us the start-ups you keep talking about – because we won’t do dirty jobs any more.

Many years ago, Babasaheb had asked us to stop removal of dead carcass or cleaning sewers as occupations. Today, this is a struggle for self-respect and dignity. Stand up with me to take the vow:

We, the people from the Dalit community of Gujarat, from the grounds of Una vow, that after today, never in our lives, will not dispose of dead carcasses, will not work in manual scavenging; and instead, place the following demands in front of the government– that every Dalit family in Gujarat be alloted 5-acres of agricultural land each.

If within 30 days – by September 15th - the Gujarat government does not start the process of allotment of agricultural land, then we will start Rail Roko Andolan. 

Wherever we have marched, our muslim comrades have welcomed and encouraged us wholeheartedly. Let us give a hand for them!

Friends, it has been a great weakness of the Dalit resistance movement that we did not take along and fight for the Valmiki community when we fought for our liberation. So, in whichever village we went as part of the march, I have been saying that if I had two sisters, I would have been very happy if I one of them could be married to a Valmiki and the other to a Muslim.

Dalits of the world unite! Workers of the world unite! Women of the world unite!

One of the 10 demands we have placed in front of the government is that the 1,20,000 cases under Forest Rights Acts filed by our Adivasi brothers and sisters be resolved.

I have also just learned that the Gujarat government has removed the Consent Clause from the new Land Bill. Which means, agricultural land can now be snatched away from farmers without their consent. Is this acceptable to us? (the gathering responded with a unanimous ‘No!’)

Social Impact Assessment and Environmental Impact Assessment requirements have also been removed. The Dalit movement, workers’ and farmers’ movements will join hands in our call for Rail Roko.

Friends if we do Rail Roko, do understand that you might be jailed. Are you ready? (the gathering responded with an enthusiastic ‘yes’). 

We will fight till we win. Jai Bhim! Inquilab Zindabad!

Oppression of Dalits in Gujarat 

In an attempt to understand the roots of Dalit oppression and resistance in Gujarat, the AIPF team interacted with activists of the Navsarjan Trust that been documenting such oppression and raising issues of Dalits for long. The AIPF team also spoke with well-known sociologist Ghanshyam Shah, activist and intellectual Achyut Yagnik, as well as Shalini Randeria, a social anthropologist now based in Vienna, who has extensively researched Dalit communities in Gujarat.

We reproduce some pertinent observations here. 

A study by the Navsarjan Trust, titled “Understanding Untouchability: A Comprehensive Study of Practices and Conditions in 1,589 villages”, conducted in Gujarat between 2007-2010, had painstakingly documented evidence of widespread untouchability, tacitly approved and encouraged by the Government, in 98% of the villages. These included untouchability in public health centres, public water facilities, mid-day meals, sitting arrangement in government schools and panchayat offices. Navsarjan activists say that these findings were submitted by them to the government – but the Gujarat Government remained in denial mode. To counter the Navsarjan findings, the Gujarat sponsored a report by the Centre for Environment Planning and Technology University which claimed, based on a study of five villages, that untouchability was no longer an issue in Gujarat!

This denial has practical consequences. Ghanshyam Shah points out that Gujarat ranks fourth in the country in Dalit atrocities – yet the Gujarat government has violated the law that requires a dedicated court to hear atrocity cases; and investigation of such cases by a DSP-level or higher police official; and mandatory twice-a-year meetings of the high-power vigilance and monitoring committee for the implementation of the Act. 

Ghanshyam Shah noted that in the Una atrocity, the ‘cow-protectors’ forced a Muslim boy to join them in thrashing the Dalits - to prove that Muslims are anti-beef. It is in this context that the ‘Dalit Muslim Bhai Bhai’ slogan raised by the Dalit uprising in Gujarat has such an important resonance. Shah pointed out that in his book ‘Social Harmony’ (Samajik Samrasta), Narendra Modi specifically argued against the ‘Dalit-Muslim Bhai Bhai’ slogan.

Shah observed that while the Patidars (Patels) are landed, the Darbars (descendants of feudal Kshatriya landlords) no longer have that much control over land. But the Darbars’ sense of feudal pride rests on a display of aggression and violence against Dalits. 

Shah says that the Patidars have a history of anti-Dalit reaction – which came to the fore in the anti-reservation protests of 1981 and 1985. In 1981, the Patidars began the anti-quota agitation in a medical college. Note far from Ahmedabad, a Dalit who demanded land and wages was hanged in a panchayat office. In 1985 the Patidars’ anti-quota agitation against targeted Dalits. But even in the 1980s, there had been attempts to communalise and incite Dalits – who were resisting the anti-quota stir - against Muslims. 

Shah points out that 10-12% of Dalits in Gujarat have a college education – but the model of jobless growth means that there are no jobs for these youth. The latest round of Patidar agitation that emerged as a demand for reservation (a re-articulation of the earlier openly anti-quota position) also took root in the climate of jobless growth in Gujarat.   

Achyut Yagnik said it was especially significant that the Dalit protests and the mass of Dalit participation in the protests had come from rural South Gujarat, especially Saurashtra – fortress of the worst kind of feudalism. Also, that these protests had spread to North Gujarat and even to Modi’s home town.

Yagnik points out that Dalits who are a mere 7% in Gujarat, do not command any political clout. In neighbouring Maharashtra, Dalit poetry had heralded Dalit Panthers. In Gujarat, the Dalit Panthers was formed, and later there were some attempts to publish Dalit writing.   

The Patels who were tenant farmers, were the main beneficiaries of land reform in Saurashtra, and emerged as landowners, becoming economically powerful by cultivating cash crops like groundnut and cotton. They later set up SMEs (small and medium industries) on the land. That is why Patidars are resentful not only of jobless growth but also of the Gujarat Government’s wooing of big capital at the cost of SMEs.

The Patidars used to be part of the Congress votebank. When the Congress adopted the KHAM formula – Kshatriya-Harijan-Adivasi-Muslim – in 1985 the Patidars were ‘left out’ and this politically influential community supported the BJP.

Yagnik said that the Dalit middle class in Gujarat, till now, had largely aimed at assimilation not assertion. To assert their identity they would join a Hindu sect – the Swaminarayana Sect or the Asaram sect for instance – and this was usually the first step towards assimilation in Hindutva politics. At various places, Dalits had been foot soldiers of the RSS in the communal mobs that attacked Muslims in 2002.  

Yagnik said that the ‘division of labourers’ that Ambedkar spoke of is visible even amongst Dalits. Dalits in Gujarat are stratified into seven communities – the unity of these communities in the present movement is most significant. Among Dalits, the ‘Garo’ community are the ones who perform the Brahmins’ tasks within the

Dalit community – such as presiding over weddings. Vankars (weavers) comprise 48% of the Dalits in Gujarat, while Chamars (tanners) comprise 24%, and the remaining 25-27% comprise Bhangis (Valmikis).

Yagnik points out that weavers in several other states are not Dalits – in Gujarat they are counted among Dalits. One possible explanation of this could lie in the fact that the weavers in Gujarat eat the meat of the dead cow. (See Liberation, August 2016 for excerpts from Ambedkar’s treatise ‘The Untouchables - Who Were They And Why They Became Untouchables ?’, on the connections between the dead cow and being Dalit).  

Shalini Randeria told us that during her research in rural Gujarat, she found that the weavers and Chamars would drag the carcass of the dead cow, a task that required strength and also skill (to keep the hide undamaged). The skinning would be done by the Chamars. The meat would be divided amongst Dalits in an hierarchy that mirrored or mimicked the varnashrama classification: i.e the top parts of the cow would go to the top-most among Dalits; the lowest parts to the lowest among Dalits, etc. Carcasses of horned and hoofed animals would be disposed of by the Vankars and Chamars, while Valmikis could only dispose of the bodies of lower/lesser animals – dogs, cats etc. In the jajmani system, the Dalit families had feudal ties with the families of the upper castes. The ultimate pollution was reserved for those who dealt with the human dead body. But the younger generation had already begun to give up these traditional occupations due to stigma.      

Ranberia said that during her research she was intrigued to come across a large number of words used only by Dalits – words that did not find mention in the Gujarati dictionary at all. These words related to instruments of skinning or tanning, terms to describe specific forms of kinship peculiar to Dalits, and so on.

Socio-Economic Emancipation Vs Modi-RSS 'Social Harmony'

Modi’s book ‘Social Harmony’ – Samajik Samrasta – is an elaboration of the RSS notion of ‘harmony’. In that book, Modi says “Samar nahin, samrasta” – that is, “not war but harmony”. He says, don’t talk of breaking society, talk of reforming distortions in Hindu society and uniting Hindu society. In harnessing Ambedkar to this agenda, he maliciously suppresses Ambedkar’s call to annihilate caste, misrepresenting Ambedkar’s agenda as one of uniting Hindu society. 

In this book, one passage is especially relevant in the context of the Una-inspired  movement of Dalits that is demanding land. Modi approvingly narrates the story of ‘Vir Meghmaya’ (a Dalit saint of Gujarat, who sacrificed his life to bring water to a cursed stepwell and a parched kingdom. In return, he is said to have demanded that his community of Dalits be allowed to live within the villages rather than in segregated hamlets.) Modi, speaking of Meghmaya’s demands made of the king in exchange for his life, writes, “He demanded the facility of worshipping the Tulsi and the Pipal tree…. We may think of asking for a two-acre plot of land so that our children may be prosperous. Vir Meghmaya did not raise any demand for his personal or material benefit. In fact, he thought about the happiness of the entire society. …it was his thought to integrate the entire Hindu community… The very thought that my community should not get detached from the cultural mainstream which came to Dr Ambedkar in the 20th century, in fact first came to mind of Vir Meghmaya nearly a thousand years ago.”

So Modi is specifically telling Dalits here – you should demand the right to worship what Hindus worship, not demand land and other material benefits! The Dalits of Gujarat don’t seem to be listening, however. 

This is a familiar theme with Modi: at the 6th convocation of the Babasaheb Bhimrao Ambedkar University in January, he praised Ambedkar for suffering humiliation without complaint.

To compare Ambedkar the radical with a Dalit figure who is said to have died to benefit his oppressors, and who bartered his life for his community’s integration with Hindu society, is a travesty. But Modi has no qualms about committing this travesty with Ambedkar’s ideas.

Modi’s book is full of slurs against Muslims: he is telling Dalits to remain within the Hindu fold, not convert to Islam, and he is blaming Islamic ‘invasions’ for the worst of the caste system! 

What are Modi’s thoughts on inter-caste marriage? In a speech given in Rajkot in 2004, reproduced in the book ‘Social Harmony’, Modi expounds the rationale for inter-caste marriages in terms that rationalise the caste-based division of labour: “In the past, there used to be the consideration of economics behind sticking to marriages within the same caste. Suppose the daughter of a potter marries a potter, she doesn’t need to learn how to knead the clay.” Why should the potter’s family have had to do the work of making pots down the generations? Why should this occupation be based on birth at all? Why should the daughter of a potter – or the daughter of the priest - not decide who she would like to marry? Modi, rather than asking these questions, gives a spurious economic rationale for the social oppressions of caste and gender. Modi continues, “Things have changed now… It was fine to think about marriages only within the community about 15-20 years ago. But the situation is different today and we must accept the change wholesomely, wholeheartedly.”

Ambedkar advocated inter-caste marriages in his own day, even before India became independent, as did various other groups who were his contemporaries. Yet here we have someone who is today India’s PM, saying that in his opinion, inter-caste marriage was not justified till the 1980s! Needless to say, Modi is silent on inter-faith marriage: in his book on ‘social harmony’, Muslims figure only as enemies and rapists of Hindus. Muslims or Christians are not included in the embrace of ‘social harmony’ as defined by the man who is today India’s PM: for Modi, ‘society’ is Hindu society, India is Hindu India, ‘we’ are always Hindus, ‘they’ are always Muslims.     

The ‘we’ in the book also stands for savarna Hindus. It repeatedly exhorts ‘us’ to speak kindly to those who perform menial tasks for us, those who clean ‘our’ homes. There is never a breath to suggest that the Dalits require emancipation from these occupations and equality, not condescension!

The ongoing uprising in Gujarat that is spreading all over India is a slap in the face of this social vision of communal hatred and caste hierarchy masquerading as ‘harmony’.